شام غریبان تهران

چکیده :آن شب شام غریبان تهران بود، شهر در ماتم و عزا، مردمانی بهت زده، کودکان و مادران و پدرانی چشم به راه، مردان و زنانی که دیگر بازنگشتند و لشکری ترسیده از پیام میرحسین که از امروز همه باید زینبی عمل کنند، پیام آور باشند، خانه به خانه پیام رسانان شهر را دستگیر کردند که مبادا حقیقت عاشورای ۸۸ شمسی برملا شود، غاقل از آنکه نه یزید توانست صدای زینب را خفه کند و نه اینان می توانستند مانع از گسترش حقیقت...

کلمه : شام غریبان است، اما نه در کوفه، در همین جا، در یک شب سرد زمستانی که از آن نه یک قرن، نه چند قرن که فقط ۹ سال گذشته است.

شام غریبان است، اینجا در خانه‌ی علی موسوی، برادرزاده ی میرحسین موسوی، سیاه پوش به عزای پسر فاطمه به خیابان آمده بود، در ماه حرام گلوله ای سینه اش را شکافت، میرحسین موسوی عزادار شد.

شام غریبان است، در خانه ی شبنم سهرابی، دخترک کوچک مادرش را می‌خواهد، در ماه حرام، از روی پیکرد مادر، ماشین نیروی انتظامی رد شد، نگین برای همیشه تنها شد.

شام غریبان است، در خانه‌ی شهرام فرج‌زاده، شاهرخ رحمانی، مهدی فرهادی راد، مصطفی کریم بیگی، محمد علی راسخی نیا، جهانبخت پازوکی، و امیر ارشد تاجمی و همه ی آنان که در روز عاشورای ۸۸ به خیابان آمدند و دیگر به خانه باز نگشتند.

آن روز تهران کربلا بود، انگار که دهم محرم ۶۱ هجری است، همان لحظه که ماشین نیروی انتظامی از روی بدن عزاداران حسینی گذشت، همان لحظه که عزاداران حسینی از روی پل به پایین پرتاب شدند، گویی که به عقب بازگشته بودیم، انگار همان روزهای نهم و دهم هجری بود، تصاویر در مقابل چشم همگان رژه میرفت، مردم خدا جویی که شعارشان “یاحسین میرحسین” بود و “ابالفضل علمدار” در ماه حرام خدا به خاک و خون کشیده شدند.

آن شب شام غریبان تهران بود، شهر در ماتم و عزا، مردمانی بهت زده، کودکان و مادران و پدرانی چشم به راه، مردان و زنانی که دیگر بازنگشتند و لشکری ترسیده از پیام میرحسین که از امروز همه باید زینبی عمل کنند، پیام آور باشند، خانه به خانه پیام رسانان شهر را دستگیر کردند که مبادا حقیقت عاشورای ۸۸ شمسی برملا شود، غاقل از آنکه نه یزید توانست صدای زینب را خفه کند و نه اینان می توانستند مانع از گسترش حقیقت شوند.

۹ سال از آن روز گذشته و هنوز داغ عاشورای تهران زنده است.