تغافل سخنگوی شورای نگهبان تا کِی؟!

چکیده :از طرف دیگر هم نظارت استصوابی نبود که به سابقه داران، امتحان دادگان و توانمدان شجاع و توانمند رده اول اجازه حضور ندهد و افراد دیگر میدان را خالی دیده و جرأت و شجاعت حضور یابند! متأسفانه در این دو سه دهه اخیر همان آن تربیت دینی «بی‌رغبتی به دنیا» رخت بربسته و «مسابقه برای رسیدن به مقام و منال» فراگیر شده و هم شورای نگهبان با اجرای نظارت استصوابی و با تمسک به «عدم التزام عملی به نظام و ولایت فقیه» بر مبنای ادله غیر معتبر و محکمه ناپسند یا با تمسک به «عدم احراز صلاحیت» نیروهای شجاع، توانمند، تجربه دار، میدان دیده و شیران شرزه را از صحنه حذف کرد و لذا بسیاری در این «میدان خالی از رقیب» شیر...

احمد حیدری

یکی از «مردان» شجاع مجلس در فرازی از نطق سالیانه خود از نمایندگان انتقاد کرده که بیشتر وقت خود را صرف سؤال و استیضاح‌های بی‌ یا کم‌فایده کرده و دو وظیفه «قانونگذاری» در امور مهم و «نظارت بر امور جاری کشور» را به طاق نسیان سپرده‌اند بعد ادامه می‌دهد خواستم گله کنم که چرا چون ما نمایندگانی برگزیده‌اند دیدم مگر «نظارت استصوابی شورای نگهبان» به مردم فرصت انتخابات بهتر از ما را داده است؟

سخنگوی شورای نگهبان به جای شنیدن پیام واضح و دردمندانه این نماینده، به او و دیگر نمایندگان توصیه کرده: «اگر کسی خود را شایسته نمی‌بیند کناره گیری کند. چرا خود را در معرض انتخاب قرار می‌دهد؟» جناب سخنگوی محترم:

۱٫ درست است که اگر کسی خود را شایسته نمی‌داند نباید خود را در معرض رأی قرار دهد، ولی کسی هم که خود را صالح می‌داند، وظیفه دارد خود را در معرض رأی قرار دهد زیرا این سخن پیامبر برگزیده و الگوی همیشگی بشر حضرت یوسف است که: اجْعَلْنی‏ عَلى‏ خَزائِنِ الْأَرْضِ إِنِّی حَفیظٌ عَلیمٌ (یوسف/۵۵). قطعا همه کسانی که خود را برای کاندیداتوری مطرح می‌کنند حداقل به ادعای خودشان نه تنها صالح، که شایسته‌ترین می‌باشند به همین جهت می‌خواهند نه به غیر آنها بلکه به آنها رأی دهند.

۲٫ در عین این که فرد خود را صالح برای پستی می‌داند، مؤمنانه آن است که از تزکیه خود اجتناب ورزد و اولاً شایستگی خود را عنایت خداوندی بشمرد و ثانیاً احتمال دهد دیگرانی در بین مدعیان و غیرمدعیان برتر از اویند و این خانم همین روش مؤمنانه را پیش گرفته نه مثل دیگرانی که خود را برترین مطلق و تافته جدابافته می‌دانند و حاضر نیستند احتمال دهند بهتر از آنان هم وجود دارد.

۳٫ اما اصل سخن این نماینده که کاملا روشن است و اگر کسی خود را به خواب و غفلت نزده باشد، آن را می‌شنود و بسیار دردناک هم است و برای آقای کدخدایی و همکارانش باید دردناکتر باشد زیرا دستپخت آنان است، این که چرا جامعه باید به جایی برسد که دایره انتخاب مردم با نظارت استصوابی چنان تنگ شود که مردم بهتر از این افراد برای انتخاب نیابند؟

برای این که عمق این مصیبت که نتیجه نظارت استصوابی است، احساس شود، خوب است جناب کدخدایی و دیگر دلسوزان به سال‌های ابتدای انقلاب مراجعه کنند و ببینند چه کسانی برای پست‌های خبرگان، ریاست جمهور و مجلس کاندیدا می‌شدند؟ چرا تعداد کاندیداها نسبت به امروز بسیار کم بود؟ چرا بسیاری از کسانی که بارها و بارها از نمایندگان امروز توانمندتر بودند، به خود جرأت کاندیدا شدن نمی‌دادند؟

در آن روزها تربیت جامعه بر مبنای خدمتگزاری بود نه رسیدن به پست و مقام و منال! «شیفته خدمت بودند نه تشنه قدرت»! و مبنا انتخاب اصلح و کسب رضای خدا بود، از این رو تا شایسته‌تر از خود می‌دیدند، در عین شایسته دیدن خود برای تصدی آن پست، کاندیدا نمی‌شدند.

از طرف دیگر هم نظارت استصوابی نبود که به سابقه داران، امتحان دادگان و توانمدان شجاع و توانمند رده اول اجازه حضور ندهد و افراد دیگر میدان را خالی دیده و جرأت و شجاعت حضور یابند! متأسفانه در این دو سه دهه اخیر همان آن تربیت دینی «بی‌رغبتی به دنیا» رخت بربسته و «مسابقه برای رسیدن به مقام و منال» فراگیر شده و هم شورای نگهبان با اجرای نظارت استصوابی و با تمسک به «عدم التزام عملی به نظام و ولایت فقیه» بر مبنای ادله غیر معتبر و محکمه ناپسند یا با تمسک به «عدم احراز صلاحیت» نیروهای شجاع، توانمند، تجربه دار، میدان دیده و شیران شرزه را از صحنه حذف کرد و لذا بسیاری در این «میدان خالی از رقیب» شیر شدند!

متاسفانه امروز هم وقتی یک نماینده شجاع به قیمت ردّ صلاحیت شدن در آینده، این حقیقت را فریاد می‌زند، به جای متنبّه شدن و تقدیر از او که این نیشتر درمانی را به بدن بیمار نظام زده، او را سرزنش می‌کنیم و طلبکارانه بر زبانش می‌گذاریم: «تو که خود را شایسته نمی‌بینی، کناره گیری کن. چرا خود را در معرض انتخاب قرار می‌دهی!».