وفاق به مثابه یک حق

چکیده : برای تحقق وفاق البته باید آداب آن و از جمله رقابت سالم سیاسی برای همه مناصب و استیفای حق تعیین سرنوشت را جدی بگیریم. احزاب و حوزه عمومی غیررسمی را پاس داریم و برای آنها فرش قرمز جهت مشارکت موثر و نه صوری در فرآیندهای تصمیم‌سازی پهن کنیم. ما به عقل جمعی درون زای ایرانی سخت نیازمندیم. مردم و کنشگران سیاسی به سردمداران می‌نگرند و اگر گذشت و مدارا را در سیمای آنها کمرنگ ببینند در عرصه عمومی نیز مایوس‌وار به همبستگی و مودت و الفت حول اهداف مشترک می‌نگرند. شفافیت و صداقت با مردم را جدی بگیریم. رسانه‌ها و آزادی بیان و قلم و نقد را ارج نهیم. در زندان‌های سیاسی و قفل حصرها را بشکنیم. برای عقل‌های دلسوز و خردهای بالنده که ثروت ملی هستند ارج قائل شویم و تک صدایی را دشمن انگاریم. ایران به همه دلسوازن خود ولو منتقد سخت نیازمند است. ایران به عقل جمعی برای عبور از بحران نیازمند...

صالح نقره‌کار

١- در برهه کنونی که دست بدخواهان بدعهد بیرونی، پنجه بر سیمای منافع ملی ایرانیان کشیده، بیش از هر زمان، آهنگ همبستگی و عزم وفاق درونی، آرام‌بخش دیدگان پر التهاب و …

دل‌های نگران است. تجربه تاریخی و آگاهی وجدانی، به ما ایرانیان آموخته که در بزنگاه خطر، اتکا به سرمایه‌های ملی و مساعی درهم‌افزایی ظرفیت‌های والای داخلی و پشتوانه‌های درون‌زای فرزندان میهن بیش از همه‌چیز بیمه‌کننده مخاطرات و ایمن‌کننده از توفان‌ها و خسارات مقدر است.

٢- اردوگاه ایران دوستان، یک جبهه واحد مرکب از تمام کسانی است که یک وجه مشترک دارند و آن عشق وطن است. در این میانه نزاع داخلی یا تلخی بین مسوولان و کارگزاران سم مهلک است. جبهه خودی‌ها به تعداد همه ایرانیان صاحب شناسنامه ایرانی است و لاغیر. هیچ دشمنی با ملت ایران به اندازه اختلاف‌افکنی و کدورت افزایی متصور نیست. در موعد تهدید، انسجام اسم رمز توفیق است.

٣- دیده‌ایم و شنیده‌ایم که برخی کشورهای منطقه مثل مالزی، کره، چین و ترکیه چگونه با گسترش چتر وفاق در بستر اعتماد، سرمایه اجتماعی و زرادخانه نخبگان خود را بسیج حصول اهداف ملی کرده‌اند و مستظهر به تایید و حمایت مردمان خود، کارهای نشدنی و خطرات صعب را مدیریت کردند. همچنین دیدیم که ترکیه در همین ماه‌های اخیر بحران دلار، چگونه مردم را با یک تربیت منبعث از اطمینان به حکمرانی، به منظور پیشگیری از بحران تامین ارز بسیج کرده و اجماع برای هدف واحد را به رخ کشید.

۴- ایران خودمان در دهه شصت را به یاد آوریم که چگونه مردم به احترام منافع ملی جلوی نا ملایمات واحتکار‌ها ایستاده و در کوران جنگ ٨ ساله از جان و دل مایه گذاشتند. در زلزله بم و کرمانشاه وقتی رنج هموطن احساس شد همه فارغ از تمایزها مایه گذاشتند و این ظرفیت با همه تکثرها کم‌نظیر و به واقع ارزنده‌ترین ثروت ملی است.

۵- وفاق که باشد پیوندها مستحکم می‌شود. به جای دعواهای بی‌حاصل منافع ملی عیان‌تر دیده می‌شود. همه حرف‌ها شنیده می‌شود. مردم راجع به خیر عمومی و منافع ملی خود گفت‌وگو می‌کنند و حرف نخبگان و گروه‌های مرجع را واضح می‌شنوند. تصمیمات بهتر گرفته شده و از دالان خرد جمعی عبور می‌کند. بدبینی و سوءظن‌مداری‌های متوهمانه رنگ می‌بازد. پرونده‌سازی‌ها و سوءاستفاده از قدرت به منظور اهداف غیر ملی ارج نمی‌بیند. ثمره این راهبرد اینکه اعتماد هست. اطمینان به حکمرانی هست. شفافیت هست. با این رهاورد که فساد هو می‌شود و حاجب خفا بخش آن، به‌مثابه شیشه‌ای شفاف، مدیر نالایق را رسوا می‌سازد.

۶- وفاق که باشد اقوام و اقلیت‌ها و تکثرها انگ نمی‌خورند. حوزه عمومی غیردولتی و مردم‌نهادها با نگاه بدبینانه تحلیل نمی‌شوند. مشارکت مردم و احزاب و گروه‌ها به جای تصمیمات پشت پرده یا قیم‌مآبانه می‌نشیند. نتیجه اینکه مردم خود پشتوانه هر تصمیم شده و چون دولت را بر مدار اراده خود و خیر عمومی می‌بینند مایه برای آن گذاشته و نه تقابل که حمایت و مشایعت می‌ورزند.

٧- وفاق که باشد یکدلی به‌جای کینه‌ورزی و الفت به جای حذف در رقابت مستقر می‌شود؛ اکسیر وفاق پذیرش تکثرها و مغتنم شمردن تفاوت‌هاست. همه ایرانیان یک جور نیستند. کلید قفل وفاق در احترام به حقوق شهروندان و تشخص بخشی به آزادی ایرانیان و مشق ایران برای همه ایرانیان بدون درجه‌بندی و تبعیض است. امروز باید مشکلات و آسیب‌های خود در این حوزه را جدی بگیریم و به‌جای کتمان و تخطئه دیگران، اصلاح را از درون و پیرامون خود آغاز کنیم.

٨- وطن حق دارد بهترین باشد. ارجمند و معتبر باشد. از پول ایرانی تا پاسپورت ایرانی تا هموطن ایرانی تبار مقیم خارج تا تولید و کالا و کارآفرین ایرانی تا دانشجوی وطنی تا خطوط هوایی و حمل و نقلی تا محیط زیست و فضای کسب و کار همه عزت و اعتبار می‌خواهند. کشور بهره‌مند از هزاران سرمایه بی‌بدیل و از همه مهم‌تر ذخایر انسانی است و لاجرم سرنوشت فقر و گرفتاری معاش و منقصت عزت، طالع آن نیست.

٩- به‌فرموده امام علی ابزار سیاست سعه صدر و مداراست. در این سلوک حکمرانی باید منت مردم را کشید که اصحاب قدرت را نقد و بازخواست کنند. زود رنج نبوده واجازه نداد تعقیب قضایی سرنوشت کنشگر نقاد مشفق باشد. ظرفیت صاحبان مناصب عمومی را بالا برد تا تحمل نقد ولو به خطا را داشته باشند و قدرت پاسخگویی و شوکت صبر و تحمل برای خیر عمومی و به نام ملت ایران را به آنها داد. امام علی خود را بر‌تر از نقد ندید و بدون رودربایستی چشم در چشم مردم فرمود من مبرا از خطا نیستم. اول قدم صلاح اصلاح خویش است.

١٠- برای تحقق وفاق البته باید آداب آن و از جمله رقابت سالم سیاسی برای همه مناصب و استیفای حق تعیین سرنوشت را جدی بگیریم. احزاب و حوزه عمومی غیررسمی را پاس داریم و برای آنها فرش قرمز جهت مشارکت موثر و نه صوری در فرآیندهای تصمیم‌سازی پهن کنیم. ما به عقل جمعی درون زای ایرانی سخت نیازمندیم. مردم و کنشگران سیاسی به سردمداران می‌نگرند و اگر گذشت و مدارا را در سیمای آنها کمرنگ ببینند در عرصه عمومی نیز مایوس‌وار به همبستگی و مودت و الفت حول اهداف مشترک می‌نگرند. شفافیت و صداقت با مردم را جدی بگیریم. رسانه‌ها و آزادی بیان و قلم و نقد را ارج نهیم. در زندان‌های سیاسی و قفل حصرها را بشکنیم. برای عقل‌های دلسوز و خردهای بالنده که ثروت ملی هستند ارج قائل شویم و تک صدایی را دشمن انگاریم. ایران به همه دلسوازن خود ولو منتقد سخت نیازمند است. ایران به عقل جمعی برای عبور از بحران نیازمند است. برای حفظ نظام و خون شهدا و همه هزینه‌هایی که ملت داده است راه اصلاح و بهبود سیستم عملکرد نظام و سامانه مدیریتی را هموار کنیم و از تجارب نوین دنیا در عرصه مدیریت عمومی بهره بگیریم. احترام به حریم خصوصی و آزادی‌ها و حس خرسندی مردم در برخورداری از حقوق خود یک تعلق خاطر ملی به اهداف مشترک پدیدار می‌سازد. وفاق را حق مردم و تحقق آن را تکلیف حکمرانی بدانیم که «چاره ما نیست به جز اتفاق؛ این ره رشد است فنعم الرشاد».

منبع: اعتماد