خیال‌هایمان را با صدای بلند بگوییم

چکیده : فرصت انتخابات، فرصتی برای همه اجزای سیاست است. عمل انتخابات، عملی محدود به واقعیت‌هاست، اما فرصت انتخابات فرصتی برای بیان خیال‌ها هم هست. برای دمیدن روح به سیاست. فرصت انتخابات، توجهات عمومی را به این حوزه جلب می‌کند. بنابراین انتخابات فرصتی برای اهل خیال است که بی‌خیالی در سیاست را نقد کنند. خیال‌ها را پرواز دهند و این‌گونه عرصه واقعیت را فراخ‌تر کنند. اگر واقعیت همه ذهن‌ها را پر کند، جایی برای خیال نمی‌ماند...

کلمه – علی بردبار:

بیان این حرف برای همین روزها خوب است؛ روزهای آغازین تبلیغات انتخاباتی. روزهایی که تقریباً اکثر سبزها و اصلاح‌طلبان و تحول‌خواهان، بنا بر واقع‌گرایی سیاسی، بر اصل شرکت در انتخابات و حمایت از بهترین کاندیدای ممکن یا کسی که کمترین بدی را دارد، توافق دارند و این به‌خودی‌خود موجه و منطقی است.

اما بحث دیگری باقی می‌ماند. این‌که تکلیف ما با خیال‌ها و آرمان‌هایمان چه می‌شود. آیا آنچه می‌گذرد با خیال‌هایمان منطبق است؟ اگر این‌همه حرف‌ها و آرمان‌هایمان نیست، خیال‌هایمان را چه کنیم؟ خاکشان کنیم؟ سرکوب کنیم؟ واقع‌گرایی را جای آنها بنشانیم و خلاص؟ آیا این‌گونه همه مشکلات حل می‌شود؟

سیاست بی آرمان، مثل زندگی بی‌خیال است. شدنی است اما رشدی ندارد. می‌گذرد اما باری‌به‌هرجهت، بی‌روح، بی‌سو. بی‌خیالی، زنده‌مانی است تا زندگانی. برای ربات‌هاست تا انسان‌ها. جذب نمی‌کند. نگه نمی‌دارد. خسته می‌کند. عاصی می‌کند. می‌میراند. خشک و پلاسیده می‌کند.

فرصت انتخابات، فرصتی برای همه اجزای سیاست است. عمل انتخابات، عملی محدود به واقعیت‌هاست، اما فرصت انتخابات فرصتی برای بیان خیال‌ها هم هست. برای دمیدن روح به سیاست. فرصت انتخابات، توجهات عمومی را به این حوزه جلب می‌کند. بنابراین انتخابات فرصتی برای اهل خیال است که بی‌خیالی در سیاست را نقد کنند. خیال‌ها را پرواز دهند و این‌گونه عرصه واقعیت را فراخ‌تر کنند. اگر واقعیت همه ذهن‌ها را پر کند، جایی برای خیال نمی‌ماند.

خیال کنیم که حکومت مطلوب و جامعه مطلوبمان کدام است. خیال کنیم که انتخابات دموکراتیک واقعی کدام است. خیال کنیم که کاندیداهای واقعی‌مان کیستند و چه ویژگی‌هایی دارند. این خیال‌های ماست که واقعیت‌ها را می‌سازند. نه از خیال بترسیم و نه بترسانیم. خیال‌هایمان را با صدای بلند بگوییم.