ترک مذاکرات چرا؟

چکیده :دلواپسان با راهبرد برد-برد و یک توافق خوب مخالفند زیرا می دانند که در آن صورت مجبور به تغییر رفتار خود در داخل خواهند شد. به عبارت روشن وقتی تحریم ها لغو و منابع ارضی کشور آزاد شود، گزینه نظامی از روی میز کنار می رود و فضای امنیتی علیه ایران برچیده خواهد شود، تداوم فضای پلیسی و امنیتی در درون میهن نیز ناموجه و تا حدود زیادی ناممکن می گردد. کاسبی تحریم نیز بلاموضوع می شود و امید مردم به گشایش و پیشرفت اقتصادی افزایش می یابد و انتخابات امسال در چنین شرایطی برگزار خواهد شد. ...

کلمه – سید مصطفی تاجزاده:

یکم)

۱- مخالفان برجام در آستانه دست یابی طرفین به تفاهم نهایی هسته ای به گونه بی سابقه ای بر شدت فعالیت های تخریبی خود افزوده اند تا اگر نتوانند مانع توافق جامع شوند، دست کم آن را شکستی شرم آور جلوه دهند تا ملت احساس پیروزی نکند و اعتبار چندانی به حساب دولت و حامیانش منظور ندارد. درست مشابه تبلیغات وسیعی که در سال های اخیر علیه پذیرش قطع نامه ۵۹۸ انجام دادند و علت آن را خیانت اطرافیان مورد اعتماد رهبر فقید انقلاب خواندند تا به زعم خویش آقایان هاشمی و روحانی و نیز مهندس موسوی و خاتمی و بهزاد نبوی را با بدنامی از صحنه سیاست کشور حذف کنند و راه را برای تک صدایی هموار نمایند. به همین دلیل حتی یک نکته مثبت در آن تصمیم درست و دوران ساز بنیان گذار نظام نمی بینند و آن را اقدامی سراسر سیاه و اشتباه ترسیم می کنند.

۲- موج جدید مقابله با دیپلماسی هسته ای دولت با پخش چند مستند تلویزیونی آغاز شد که مضمون آن ها عقب نشینی مداوم و فاجعه بار دولت بدون دریافت امتیازی مهم و متقابلا افزون خواهی رو به تزاید و تهدیدهای بی سابقه آمریکایی ها در عین گرفتن امتیازات فراوان از ایران است.

۳- هم سو با برنامه های تخریبی صدا و سیما سردار کریمی قدوسی طرح سه فوریتی قطع مذاکره با آمریکا را که معنایی جز به بن بست کشاندن گفتگوهای جاری با ۵+۱ ندارد، تقدیم مجلس کرد و روزنامه سپاه پیشنهاد نمود: «ایران عجالتا میز مذاکره را ترک کند.» (جوان ۲۷/۲/۹۴) سردار نقدی نیز از تیم ایرانی خواست که «اگر نمی توانند با شروط رهبر به توافق برسند، میز مذاکره را ترک کنند.» (شرق ۲/۳/۹۴) آقای کوچک زاده هم خواست واقعی رهبر را توقف مذاکرات اعلام کرد. خبرگزاری سپاه برای تحریک افکار عمومی به نقل از سردار کریمی قدوسی از قبول بازدید بازرسان آژانس اتمی از مراکز نظامی کشورمان خبر داد. (فارس ۳/۳/۹۴) کیهان هم برای عقب نماندن از قافله با جعل خبری ادعا کرد برخی اعضای پشیمان تیم مذاکره کننده توافق جاری را «ویرانگر امنیت و اقتصاد کشور» می دانند. (۴/۳/۹۴) رسالت نیز حرف نهایی را زد و هرگونه توافقی را با این استدلال بیهوده خواند که بستن پیمان با دولت آمریکا که آن را زیرپا خواهد گذاشت چه فایده دارد؟ (۳۱/۲/۹۴) در این میان بسیج دانشجویی نیز تاب مستوری نیاورد و با اردوکشی خیابانی و شعار «منافق حیا کن کدخدا را رها کن» هشدار داد که اگر مجلس ساکت بنشیند (لابد منظورشان عدم تصویب طرح سه فوریتی قطع مذاکرات بوده است) آنان کوتاه نخواهند آمد و وظیفه انقلابی خود را انجام خواهند داد.

دوم)

۱- چه اتفاقی افتاده که مریدان مصباح سراسیمه و بی مقدمه خواهان خروج ایران از مذاکرات شده اند؟ آیا واقعا نمی فهمند که چنین اقدامی فرصتی طلایی به جنگ طلبان آمریکایی – اسرائیلی و عرب می دهد تا جمهوری اسلامی را در انظار جهانیان به بی منطقی، فرار از گفتگو و مخالفت با حل دیپلماتیک چالش هسته ای متهم سازند و بر شدت فشارها و تحریم ها علیه میهن و مردم بیفزایند؟ اگر واقعا نگران توافق بدند چرا به جای این که از تیم ایرانی بخواهند که بر حقوق ملی بایستند و پافشاری کنند، بر ترک مذاکره تمرکز یافته اند؟ آخر کدام انسان عاقل از ترس مرگ خودکشی می کند؟!

۲- علت این که انگیزه دلواپسان را باندی و نه ملی می دانم آن است که در ۸ سال حکومت یک دست، غرب نه فقط ما را تحریم و حتی تهدید کرد و مانع دسترسی ایران به منابع ارضی خود شد بلکه هم چنین بارها دولت وقت را تحقیر کرد. برخی از مراکز نظامی را مورد بازرسی قرار داد و با تعدادی از متخصصان هسته ای به مصاحبه پرداخت. در آن دوره حتی چند تن از دانشمندان هسته ای مان توسط سرویس اطلاعاتی اسرائیل شهید شدند. با وجود این دلواپسان کنونی هرگز خواستار توقف مذاکرات آقای جلیلی با ۵+۱ نشدند. رئیس دانشگاه کلمبیا اهانت بارترین برخورد ممکن را با احمدی نژاد صورت داد اما او حتی حاضر به ترک جلسه نشد چه رسد به این که مذاکرات را متوقف سازد. حال آن که تمام قدرت های بزرگ جهانی حق غنی سازی اورانیوم و نیز لغو تحریم های اقتصادی و مالی و بانکی ما را پذیرفته اند و فقط یک ماه تا کسب توافق نهایی فاصله داریم چرا باید میز مذاکره را ترک کنیم؟

۳- فرض کنیم که آمریکا پس از حصول توافق جامع آن را نقض کند، ما چه چیزی را از دست می دهیم؟ آیا در آن صورت در جایگاه برتر اخلاقی نمی نشینیم و آمریکا را در برابر ۴+۱ قرار نمی دهیم و اجماع قدرت های بزرگ را نمی شکنیم و تحریم های کنونی را متزلزل و ناکارآمد نخواهیم کرد و هرگونه تحریم جدید را منتفی نخواهیم کرد؟ ضمن آن که این فرصت را به دست می آوریم که بر تعداد سانتریفیوژها و نیز میزان غنی سازی اورانیوم به میزانی که لازم می دانیم بیفزاییم.از آن جا که قصد ساختن سلاح هسته ای را نداریم نگران از دست دادن زمان نیز نیستیم. پس با چه منطقی باید اکنون از مذاکرات خارج شویم تا همه دستاوردهای فوق را به ضد خود تبدیل کنیم؟

سوم)

۱- نگرانی تحریم طلبان وطنی نمی تواند توافق بد باشد زیرا در آن صورت مجلس اصولگرا می تواند با نپذیرفتن پروتکل الحاقی و رد آن اصل تفاهم را منتفی سازد. مخالفان مذاکرات دل شوره نقض پیمان نهایی توسط آمریکا را نیز ندارند چرا که اوضاع را به قبل از ژنو بر می گرداند که مطلوب ایشان است و آرزوی همه رانت خواران سیاسی و اقتصادی و طرفداران بازی باخت – باخت همین است. بر این اساس است که می گویم دلواپسان با راهبرد برد-برد و یک توافق خوب مخالفند زیرا می دانند که در آن صورت مجبور به تغییر رفتار خود در داخل خواهند شد. به عبارت روشن وقتی تحریم ها لغو و منابع ارضی کشور آزاد شود، گزینه نظامی از روی میز کنار می رود و فضای امنیتی علیه ایران برچیده خواهد شود، تداوم فضای پلیسی و امنیتی در درون میهن نیز ناموجه و تا حدود زیادی ناممکن می گردد. کاسبی تحریم نیز بلاموضوع می شود و امید مردم به گشایش و پیشرفت اقتصادی افزایش می یابد و انتخابات امسال در چنین شرایطی برگزار خواهد شد. دلواپسی واقعی و در حقیقت کابوس حضرات پس لرزه های یک توافق خوب و پایدار است.

۲- بسیاری از مفسران خارجی علت عصبانیت نتانیاهو و جنگ طلبان آمریکایی و عرب را از مذاکرات جاری در آن می دانند که به باور ایشان در صورت دست یابی ایران و ۵+۱ به تفاهم جامع، هیچکدام از طرفین انگیزه و دلیلی برای به هم زدن آن ندارند و این مسئله را در درجه اول به سود نظم و ثبات سیاسی در ایران، امنیت ملی و پیشرفت اقتصادی ایرانیان ارزیابی می کنند. براندازان ایرانی جمهوری اسلامی نیز همین تحلیل را دارند.حال باید دید دلواپسان چرا اینقدر خشمگین و عصبانی شده اند؟!