از روسیه بیشتر باید ترسید

چکیده :بی گمان روسیه اگر اراده می کرد، می توانست مانع از تحریم های بین المللی شود، همچنان که در حمایت از بشار اسد تمام قد وارد شد و قطعنامه های سازمان ملل و شورای عالی امنیت ملی را وتو کرد! در طی دوازده سال گذشته روسیه شعار به نفع ما داده اما عملش در همراهی غرب و امریکا غیر قابل انکار است. پس از هر رای مثبت روسیه به تحریم ها سیاستمداران این کشور صرفا اقدام به دلجویی از دولت مردان ایران می کردند که تلاش ما در شورای امنیت از تحریم های سنگین تر جلوگیری کرد و بدین ترتیب با آبنبات چوبی درصدد فریب مسئولان پرونده هسته ای گذشته بوده اند. ...

اسماعیل گرامی مقدم:

این روزها در کوران کشمکش های منطقه ای در یمن و در آستانه مذاکرات نهایی پرونده هسته ای، اعلام تحویل موشک های اس ۳۰۰ به ایران توسط رئیس جمهور روسیه، غرب و ایران را بهت زده کرد و کفه ترازوی قدرت نظامی را در منطقه به سود ایران سنگین تر کرد. در مدت زمان بسیار کوتاه کمتر از ۱۰ روز پس از اظهارنظر وزیر دفاع ایران که تا آخر سال میلادی موشک های اس ۳۰۰ تحویل ایران خواهد شد، وزیر امور خارجه روسیه در یک گردش ۳۶۰ درجه ای با یک عقب نشینی شرم آور تلویحا از تحویل این سامانه موشکی سرباز زد. قابل یادآوری است که روسیه در طول یک سال گذشته که بر سر اوکراین و تصرف کریمه با غرب سر ناسازگاری داشت، همواره از حمایت سیاسی جناح اصولگرای تندروی حاکمیت ایران بارها مورد حمایت و تشویق قرار گرفت و از گذشته سیاه روسیه چشم پوشی شد! این جناح حاکمیتی هرگز به توصیه های خیرخواهانه اصلاح طلبان و سیاستمداران مستقل وقعی ننهاد و فارغ از محاسبه هزینه فایده بر مبنای منافع ملی به این حمایت ها از منظر هم پیمانی با روسیه ادامه داده است. خوب است اینک که فضای مناسبی را از سر دودوزه بازی خود روس ها بوجود آورده اند، کارنامه اجمالی دوازده سال اخیر آنها مورد ارزیابی و بازخوانی مجدد قرار گیرد، که در خوی استعمارگرایانه این همسایه شمالی پررمز و راز تاریخ ایران نسبت به دویست سال گذشته تفاوتی رقم خورده است یا خیر؟

در همین دوازده سال گذشته بود که سه مرتبه پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت ارجاع داده شد و در هر سه مرحله روسیه و چین به قطعنامه های تحریمی رای مثبت دادند! شوربختانه در آن روزها دستورالعمل های پی در پی شورای عالی امنیت ملی به رسانه ها، در خصوص نپرداختن به موضوع پرونده هسته ای، هیچ گاه فرصت فراخی پیش نیامد تا به طور جدی عدم استفاده روسیه از حق وتو در ممانعت از تحریم ها برای افکار عمومی توضیح داده شود، یا به بیانی روشن تر زیر سبیلی دولت های نهم و دهم در آتش شعارهای تو خالی نظیر کاغذ پاره خواندن قطعنامه ها، که آنقدر قطعنامه صادر کنند که قطعنامه دانشان پاره شود؛ این مهم را رد کردند.

آری بی گمان روسیه اگر اراده می کرد، می توانست مانع از تحریم های بین المللی شود، همچنان که در حمایت از بشار اسد تمام قد وارد شد و قطعنامه های سازمان ملل و شورای عالی امنیت ملی را وتو کرد! در طی دوازده سال گذشته روسیه شعار به نفع ما داده اما عملش در همراهی غرب و امریکا غیر قابل انکار است. پس از هر رای مثبت روسیه به تحریم ها سیاستمداران این کشور صرفا اقدام به دلجویی از دولت مردان ایران می کردند که تلاش ما در شورای امنیت از تحریم های سنگین تر جلوگیری کرد و بدین ترتیب با آبنبات چوبی درصدد فریب مسئولان پرونده هسته ای گذشته بوده اند. برکسی پوشیده نبوده و نیازمند تحلیلی عمیقی هم نیست، که دریافت ما این نباشد در این میان روسیه هم در شعارش به نفع ایران و هم در عملش به حمایت از غرب امتیازهای فراوانی را کسب کرد و از چنبره زدن بر منافع اقتصادی پرونده هسته ای ایران سودهای کلانی را به جیب زد. (توصیف این منافع اقتصادی را در سال ۸۷ طی مقاله ای در روزنامه اعتماد ملی نگاشته ام) این رفتار روسیه به سان ضرب المثل ایرانی است، که هم از توبره و هم از آخور خورده است.

راهبرد روسیه در همین سیاست تحویل یا عدم تحویل موشک های اس ۳۰۰ با جدیت تمام پیگیری و تداوم دارد و نگرانی نگارنده از این است که با طولانی شدن عدم تحویل این سامانه موشکی دچار خسران و زیان های تجربه شده در ساخت و تحویل نیروگاه هسته ای بوشهر شویم، طولانی شدن هر پروژه صنعتی و یا نظامی از توجیه اقتصادی آن می کاهد و گاهی هم کاربرد آن را در اثر مستهلک شدن تجهیزات، با بازدهی پایین مواجه می سازد. و مدت زمان اوراق شدن تجهیزات و منسوخ شدن تکنولوژی را در برخواهد داشت.

روسیه ای که امروز شیر بی یال و دمی است و از پشم و کول افتاده و در مقابل تحریم های غرب مستاصل گشته ارزش پول ملی آن ۶۰ درصد کاهش یافته، اما در سر بزنگاه این همه سیاست استعماری علیه جمهوری اسلامی به کارگرفته، این پرسش مطرح می شود که اگر قدرت اقتصادی امریکا و قدرت همراهی حداکثری جامعه بین المللی را پشت سر خود داشت! با وصیت پطر کبیر* و آرزوی رسیدن به آبهای گرم چه سیاستی را در قبال ایران پیش می گرفت؟ روسیه ای که کارنامه دویست سال گذشته آن نسبت به همسایه جنوبی با اشغالگری، دشمنی، خصومت و حیله گری همراه بوده است، همین آرزوهای روسیه در هنگامی که بر بام قدرت جهان تکیه زده بود، نیمی از ایران را طی قرارداده های ترکمنچای و گلستان جدا و به کشور خود ملحق کرد! در دو جنگ جهانی اول و دوم این روسیه بود که از شمال، کشور ایران را به اشغال در آورد.

خیانت روس ها در انقلاب مشروطه و خیانت حزب توده در کودتای ۲۸ مرداد …. اگر لیست بلندبالای خصومت ورزی این کشور با خصومت ورزی امریکا روی میز قرار گیرد، قضاوت منصفان آن است که در حذف شعار مرگ بر روسیه شتابزده عمل شده است، آمریکایی ها و برخی از غربی ها اگر با کشور ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی سر ناسازگاری داشتند که داشتند، رودررو بوده و دشمنی آنها به طور آشکار و علنی شکل گرفته. به نظر می رسد این شیوه دشمنی امریکا خطرش کمتر از دشمنی پنهانی روسیه که از ذهن چرکین و دل سیاه روسیه از ایران برخواسته است، باشد.

عدم استفاده روسیه از حق وتو به نفع ایران و عقب نشینی در تحویل سامانه موشکی اس ۳۰۰ دو منشا اصلی دارد.

الف: روسیه از تبدیل شدن ایران به یک قدرت هسته ای در همسایگی اش نگران و وحشت زده است.

ب: منافع اقتصادی بازی با کارت ایران ارزش فراوانی دارد.

شاید اگر ادعا کنیم نگرانی روسیه کمتر از اسرائیل در هسته ای شدن ایران نباشد، به بیراهه نرفته باشیم. هرگاه روسیه احساس کرده با حمایت از ایران موقعیت کشور ما از برتری برخوردار می شود، پا پس می کشد! در همین دادن رای ممتنع به قطعنامه شورای امنیت در خصوص خلع سلاح حوثی ها در یمن و بازگشت رئیس جمهور سابق عملا روسیه به ائتلاف عربستان و غرب پیوست و در جامعه بین المللی به اصطلاح و به زعم خود نقش مثبت ایفا کرد.

شایسته است سیاستمداران جمهوری اسلامی ضمن حفظ برقراری روابط با این همسایه شمالی هوشمندانه و از سر حفظ عزت، حکمت و مصلحت رفتارهای، سیاستمداران حاکم بر کرملین را رصد کرده و از تصور هم پیمانی با این کشور در منطقه و مجامع بین المللی پرهیز شود.

‌

* وصیت نامه امپراطور روس پطر کبیر که در هنگام وفات خود نوشته: کار آنچه سایر ممالک است همه را به قلمرو خود داخل نمایید.
مشهور است که پطر کبیر به هنگام مرگ بجانشینان خود وصیتی درباره دو اصل زیر کرد : ۱- آنچه روسیه برای پیروزی خود باید انجام دهد. ۲- آن ممالکی را که روسیه باید فتح نماید تا به دریای گرم دسترسی پیدا کند.
(نقل از: روزنامه کلکته مورخه ۳ نوامبر سنه ۱۸۷۰ مطابق هشتم شهر شعبان سنه ۱۲۸۷)

منبع: سحام؛ با ویرایش