یک درخواست از رئیس‌جمهور

چکیده :جناب رئیس‌جمهور برای اندکی گرامی داشتن نامش از شما می‌خواهیم افزون بر آنکه نامش به کتاب‌های درسی برگردد، در سالنامه‌ها، هفت آبان، روز بزرگداشت و روز جهانی کورش نامیده شود و آرامگاهش بیش از این رو به نابودی نرود. ما را با انجام این خواسته‌ها دوستدار و وامدار خویش سازید و نیز سرباز و جان‌سپار! ...

عارف درویش *

پیشتر، تنها گناهم بود، فرهنگ و هنر
گشته ایران‌دوستی اکنون مرا جرمی دگر

در گذشته بی‌هنرها دشمنم بودند و بس
بسته اکنون بی‌وطن‌ها بهر آزارم کمر

ریاست محترم جمهوری

جناب آقای دکتر حسن روحانی

با درود و دوستی

به آگاهی می‌رسانم یکی از محوطه‌های تاریخی ایرانمان، به نام پاسارگاد، در ۱۳۸ کیلومتری شهر شیراز است. نشانی از همکارانتان نخواهید چون نمی‌دانند! آنجا همان جاست که تاکنون هیچ‌یک از شخصیت‌های سیاسی کشورمان، برای بازدید از آن نرفته‌اید و تنها شخصیت‌های سیاسی ما در مجامع بین‌الملی مانند مجمع سازمان ملل از منشور حقوق بشر و کورش بزرگ نام می‌برند و با نامش فخرها می‌فروشند و آن را سبب مباهات خود و از کارهای نیک خود می‌دانند. نشانی را از آنها یا هر ایرانی دیگر بپرسید. این روزها به‌نادرست به شما خبر می‌دهند یا شما خبر ندارید! به‌راستی چه زمانی از رکود فرهنگی بیرون می‌آییم؟ دوستداران حاکم دیروز برای دور کردن او از اتهامات وارده به او می‌گویند: اعلی‌حضرت خبر نداشتند… !!! حال آنکه این عذری بدتر از گناه است.

آنچه امروز سرزمینمان به آن نیاز دارد امیرکبیر دوران است تا بدون ترس و اندوه و با یاری خداوند و پشتیبانی مردمش، بخشکاند ریشۀ هرچه زورگویی و فساد و ستم و تحجّر و میهن‌فروشی است را. اندازه و جایگاه و پیشینۀ تمدن و فرهنگ ایرانمان و مردمانش این نیست که هر بامداد پس از برخاستن خبری نو از ویرانی یادمان‌های تاریخی بشنوند. هر یادمانی، بماند که کورش را جایگاهی دیگر است و نامش، منشورش، آرامگاهش و گفته‌هایش هنوز نیروبخش و اثرگزار و هنوز برترین افتخار. اندک‌اندک، خواسته یا ناخواسته تیشه می‌خورَد بر آرامگاه آن کس که کمترین ویژگی‌اش خوشرویی و بزرگواری و دادورزی و مهربانی و تدبیر بود، ابرمرد مشرقی که نخستین منشور حقوق بشر را نگاشت، برده‌داری را برانداخت، احترام به ادیان و افکار را با کردار و اندیشۀ خویش آموزش داد و همواره یاری‌رسان مردمانش بود حتا همان‌ها که از طبقه‌ای خاص و بزرگ نبودند. نمونۀ همین اندیشه و منش بزرگ در آن دورۀ توحش دیگر سرزمین‌ها، نه تمدن امروزی‌شان، نام کورش را به برترین نیکی‌ها در همۀ کتاب‌های آسمانی ماندگار کرده است و نه فقط در کتاب سرزمین خودش.

شگفتا این مرد را که همۀ جهانیان، دوست و دشمن، از او به نیکی یاد می‌کنند، در کشوری که آن را بنیان نهاد این‌گونه گم‌نامش می‌خواهند. جناب رئیس‌جمهور برای اندکی گرامی داشتن نامش از شما می‌خواهیم افزون بر آنکه نامش به کتاب‌های درسی برگردد، در سالنامه‌ها، هفت آبان، روز بزرگداشت و روز جهانی کورش نامیده شود و آرامگاهش بیش از این رو به نابودی نرود. ما را با انجام این خواسته‌ها دوستدار و وامدار خویش سازید و نیز سرباز و جان‌سپار! این بخت خوب ماست که امروزه جهانیان یاد این جاودانه مرد را گرامی می‌دارند نیز اما بخت نگون ماست که کورش در نزد برخی در سرزمین خودش این‌گونه بی‌نام و کم‌نام است. ما با او بیگانه‌ترینیم.

در گذشته مسئولانی بودند که در زمان ریاستشان در میراث فرهنگی هیچ پاسخگوی انجمن‌ها و فعالان فرهنگی دربرابر تخریب میراثمان نبودند و شگفتا که اکنون دم از گشایش دانشگاه ایرانیان و فرهنگ ایرانی می‌زنند. دوران دروغ‌گویی‌ها به سر آمده، امیدوارم انتظارات و کاسۀ صبر برای تدبیر و امید سر نیاید و سر نرود و چشممان رو به درِ گشایش سفید نشود. به گفتۀ نیک خودتان ایران متعلق به همۀ ایرانیان است. از شما درخواست می‌کنم در راستای اجرای قانون به‌عنوان یک ایرانی، یک روحانی، یک حقوقدان و مجری ایرانیان از حق ما دفاع کنید و از مدیران خود بپرسید که آیا اصل ۸۳ قانون اساسی در ارتباط با میراث فرهنگی به‌درستی اجرا می‌شود؟

همه بدانند که اگر بتوان سینۀ هر ایرانی را شکافت و مهر او را ستاند و اندیشۀ هر ایرانی را کاوید و بینش او را ربود، نام و کردار کورش را نیز می‌توان از میان برداشت؛ همچنانکه که رسام ارژنگی گفته‌اند:

آن مرد ستوده‌ای که پاک است
هرچند که خفته در مغاک است

از دل نرود ز دیده گر رفت
در سینۀ ما، نه زیر خاک است

* روزنامه نگار و زندانی سیاسی سابق