تقاضای رفع حصر بیان یک مطالبه ملی بود و از رییس جمهور توقع حمایت داشتیم/ متعلق به انقلاب و وفادار به خون شهداییم

چکیده :او می گوید که انتظار حمایت از حسن روحانی داشته زیراکه در راستای شعارها و وعده های وی حرکت کرده است اما 7 سال حبس او را باز نداشته از آن که امیدوار باشد به آینده ی ایران و تاکید می کند که می خواهد برای آرمانهای واقعی و مردمی انقلاب قدم بردارد....

کلمه – سپند میریوسفی: محسن رحمانی همان جوانی است که در حسینیه ی جماران و در میتینگ تبلیغاتی حسن روحانی عکس میرحسین موسوی را بالا برد و یکی از اصلی ترین مطالبات  مردم  و دانشجویان حاضر را فریاد کرد.

هرچند که وی پس از این مراسم بازداشت شد و این روزها توسط قاضی مقیسه به ۷ سال حبس تعزیری محکوم شده است اما هنوز معتقد است که پیگیری رفع حصر از وظایف کسانی است که خود را متعلق به نظام و انقلاب و وفادار به خون شهدا می دانند.

او می گوید که انتظار حمایت از حسن روحانی داشته زیراکه در راستای شعارها و وعده های وی حرکت کرده است اما ۷ سال حبس او را باز نداشته از آن که امیدوار باشد به آینده ی ایران و تاکید می کند که می خواهد برای آرمانهای واقعی و مردمی انقلاب قدم بردارد.

گفت و گوی کلمه با محسن رحمانی را با هم می خوانیم:

از آخرین وضعیت پرونده بگویید.

حکم در دادگاه بدوی صادر و به دادگاه تجدید نظر ارجاع شده است. بخشی از کارهایش در دادگاه تجدید نظر هم مانند رسیدگی و رای امضا انجام شده اما هنوز تایپ و به من ابلاغ نشده. منطقا یک هفته دیگر ابلاغ می‌شود. به من گفتند که دادگاه تجدید نظر همان حکم دادگاه بدوی یعنی ۷ سال زندان را تایید کرده است.

۷ سال با چه اتهامی؟

اجتماع و تبانی علیه نظام، اقدام علیه امنیت ملی ارتباط با بیگانگان، توهین به رهبری و امام خمینی.

در دادگاه تجدید نظر من را راه ندادند. یعنی نه من و نه وکیلم اجازه حضور و صحبت کردن در دادگاه تجدید نظر را نداشتیم و من فقط یک لایحه نوشتم. بسیار آدمهای تندی هستند و پرونده من به یک شعبه خیلی تند که سابقه زیادی در این شیوه ی رفتار دارد و خوش سابقه نیست ارجاع شده است.

 کدام شعبه؟

دادگاه بدوی من شعبه ۲۸ قاضی مقیسه بود و دادگاه تجدید نظر شعبه ۳۶ آقای زرگر و بابایی.

 در دادگاه بدوی برخورد قاضی مقیسه چطور بود؟

من در دادگاه بدوی لایحه ام را که منتشر هم شده، خواندم. برخورد آقای مقیسه و اتهاماتی که وارد می کردند به شدت خلاف واقع و عجیب بود. گرچه اجازه می دادند که من صحبتم را بکنم ولی به شدت برخوردهایشان تند بود. من حرفهایم را می زدم و آنها هم حرفهایشان را می زدند و همین هم باعث شد آخرش این حکم را بدهند. من آخرش گفتم بترسید. از خدا بترسید. از شب اول قبر از قیامت بترسید. شما در جایگاه امیرالمومنین تکیه کردید. روند دادگاه مطلقا عادلانه نبود و من دادگاه را به شدت غیر شرعی و غیر قانونی می دانم و اتهاماتی را که وارد کردند را قبول ندارم.

 پیش از این گزارش هایی منتشر شد مبنی بر شکنجه و ضرب و شتم شما در طول بازداشت.

بله شکنجه شدم ولی اجازه بدهید که در مورد این صحبتی نکنم …

 از آن روزها یک سال می گذرد، پشیمان نشده اید از آن حرکت؟

مطلقا. اگر سال گذشته تکرار شود و آن شرایط پیش بیاید باز هم این کار را می کنم.

یعنی فکر می کنید می ارزید به ۷ سال زندان؟

بله. یادآوری به آقای روحانی و اینکه آقای رییس جمهور این قضیه در ذهنش مانده باشد که آنجا آن فضا ایجاد شد و صحبت هایی کردند و عکسی که من مستقیم جلوی چشم ایشان بردم بالا. البته باید بگویم این کار را بخشی احساسی مطرح کردند، ولی من خودم آدم عقلگرا و اهل تحلیل و نظریه خواندن هستم. البته سیاسی نیستم ولی نظریه آقای دکتر سروش و استاد ملکیان را می خوانم و فکر میکنم. از زمانی که به خاطر جو هیات ها از آن ها جدا شدیم حسینیه ارشاد می روم. خیلی اهل کار احساسی و به تعبیری جوگیری نبودم.

من از کارم در مرحله ای که بیان یک مطالبه ملی بود دفاع می کنم و احساس میکنم که حرکت های بعد از آن در ۱۶ آذر در دانشگاه ها و در سخنرانی آقای عارف امتداد آن حرکت بود. که انشاالله به حول و قوه الهی به رفع حصر آقای مهندس موسوی منجر شود.

 از آن شب بگویید.

والا بنده اقدام قبلی و آمادگی برای این حرکت نداشتم. یک دینی که در دلم از گذشته وجود داشت، با توجه به اینکه خودم دیر به این حرکت ملحق شدم و دیر به جمع طرفداران و حامیان مهندس موسوی پیوستم این حرکت انجام شد در آنجا و احساس دینی بود که ادا شد و واقعا از طرف احساسات و این مسایل نبود و مطرح کردن مطالبه ای بود که باید مطرح می شد در آن مرحله. ما آن حرکت را کردیم و واقعا به عواقب بعدش فکر نمی کردیم. حداقل اینکه فکر نمی کردیم که محکوم کنند و تصورمان این بود که در نهایت خنثی با این قضیه برخورد شود.

با این حال من به شرایط فعلی کشور احترام می گذارم و خودم را همواره در چارچوب نظام و انقلاب می دانم. آن حرکت در حسینیه جماران انجام شده است. ما به عشق امام خمینی رفتیم و واقعا خود را متعلق به خط شهدا می دانیم و همانطور که پیش از این هم گفتم خانواده شهید هستیم و همیشه سعی کردم در این قضیه برای منافع خودم استفاده نکنم. حتی در لایحه ای که نوشتم اسمی بر از خانواده شهید بودن خودم نیاوردم که آنها مفهومشان فراتر از این است که بخواهیم از این برچسب استفاده کنیم.

من امیدوارم این قضیه فیصله پیدا کند. حکم دادگاه به نفع هیچکس نیست و من رایی که برایم صادر شده را به شدت محکوم می کنم.

واکنش مردم به حرکت شما در آن شب چه بود؟

جو آن شب که امنیتی بود و در بین ما و افرادی که آمده بودند نیروهای امنیتی حضور فعالی داشتند. ولی به هر حال حرکت پیش بینی نشده ای بود. یعنی واقعا فکر نمیکردم همچین اتفاقی بیفتد و آقای روحانی هم در آن شب حمایت کردند.

همه دانشجو ها و خود آقای روحانی  از آقای موسوی تعریف و تمجید و دفاع می کردند و چند بار به سال ۸۸ و حرکاتی که انجام شد اشاره کردند. ولی بعد از آن این حرکت اقدامی افراطی گرایانه اعلام شد. در بازجویی ها به من روزنامه ای نشان دادند که  این حرکت را محکوم شده بود که به لحاظ احساسی این حرکت برای من خیلی سنگین تمام شد. و برگ بازنده ای بود برای من در حالی که به هر حال انتظار حمایت داشتیم اما حمایت نشدیم.

 آن جلسه یکی از جلسات تبلیغاتی آقای روحانی بود. فرض کنید آقای روحانی حرفهای شما را می خواند صحبت خاصی با ایشان ندارید؟

به هر حال اقداماتی که تا الان انجام شده امیدوار کننده بوده است. حرکاتی که انجام شده کلا در رابطه با جامعه و انقلاب و در چه در زمینه انرژی هسته ای و اقداماتی که در ژنو انجام شده مثبت بوده است. امیدواریم که ادامه پیدا کند و مردم و جامعه همه نفع ببرند و همه با هم برای انقلاب کار کنیم و برای آرمانهای واقعی و مردمی انقلاب قدم برداریم.