مهمترین قسمت سخنان سردار جعفری چه بود؟

چکیده :«شیب» و «روند انتخابات» یا اشاره به آخرین نظرسنجی‌هاست یا شمارش آرا ولی عبارت اوّل به آخرین تغییرها در نظرسنجی‌ها بیشتر می‌خورد تا نحوه‌ی شمارش آرا؛ پس هر تصمیمی گرفته شد، پیش از آغاز انتخابات بود. در ضمن، برخی دستگیری‌ها و صدور احکام نیز به پیش از آغاز انتخابات برمی‌گشت. اگر بند الف درست می‌بود،‌ نظام باید پس از سرپیچی معترضان از پذیرش نتیجه‌ی انتخابات به فکر مقابله می‌افتاد نه پیش از انتخابات....

مهمترین بخش سخنان فرمانده‌ی سپاه این قسمت است: «…خطّ قرمزی که برای نیروهای انقلاب وجود داشت این بود که نیروهای مخالف انقلاب و ارزش‌های انقلاب که در دوران دوّم خرداد فرصتی پیدا کرده بودند و در حاکمیت نفوذ کرده بودند، مجدداً روی کار بیایند…این شیب، نگران‌کننده بود و همه تحلیل می‌کردند اگر همین روند انتخابات ادامه پیدا کند، حتما انتخابات دو مرحله‌ای می‌شود و در مرحله دوم هم معلوم نیست که نتیجه چه می‌شود. از این‌جا یک مقداری، تحلیل‌ها سخت و شرایط پیچیده شد. هنوز هم خیلی از مسئولین، خیلی از خواص، برخی از علما حتّی، ابهام دارند نسبت به این اتفاقی که افتاده است.»

الف. تا حالا اساس بحث سرسپردگان نظام این بود که انتخابات سالم برگزار شد و معترضان نخواستند به قانون تمکین کنند و بی‌دلیل فقط بر ابطال انتخابات پای می‌فشردند و گرنه با پذیرفتن حکمیّت شورای نگهبان و اقداماتی مانند بازشماری برخی صندوقها و جز آن باید قضیّه تمام می‌شد ولی وقتی اعتراض ادامه پیدا کرد،‌ یعنی مسأله تنها انتخابات نبود و اینها اساس نظام را قبول نداشتند.

ب. ادّعای معترضان این بود که بر اساس نظرسنجی معتبر وزارتهای اطّلاعات و کشور،‌ اعلام پیش از موعد پیروزی ا.ن،‌ نحوه‌ی اعلام نتایج و اعداد «مضرب صد» صندوقها،‌ شیوه‌ی حمله به ستاد میرحسین پیش از پایان انتخابات و قراین بسیار زیاد دیگر،‌ نتایجی که اعلام شد اساساً ربطی به صندوقها نداشت و از بالا دیکته شده بود.

اگر دقیق به فضای خالی بین کلمات و سطور جعفری دقّت کنیم، وی به تقلّب در انتخابات اعتراف کرده است زیرا جملات جعفری فقط با پیش‌فرض گرفتن بند «ب» معنا پیدا می‌کند نه با بند «الف».

یک. خطّ قرمز دانستن روی کار آمدن اصلاح‌طلبان اگر پیروز واقعی احمدی‌نژاد بود اصلاً لزومی نداشت چون شورای نگهبان میرحسین را تأیید کرده بود و احمدی‌نژاد هم که -بر اساس ادّعای آقایان- پیروز شده بود. وقتی نامزد دلخواه توانسته با آرایی بیش از خاتمی رئیس جمهور شود،‌ اشاره به دغدغه‌ی بازگشت دوّم خرداد کاملاً بی‌اساس است. پس از ابتدا با این گمان که میرحسین انتخابات را می‌بازد به او اجازه می‌دهند ولی در ادامه وضع دیگر می‌شود. (از این زاویه انتخابات ۹۲ درست مانند ۸۸ بود و این بار هاشمی از ابتدا ردّصلاحیّت شد و روحانی نیز با این گمان که رأی نمی‌آورد -و واقعاً هم در نظرسنجی‌ها عقب بود- اجازه‌ی حضور یافت ولی درایت گروه چهارنفره و تجربه‌ی سهمگین ۸۸،‌ اجازه نداد تقلّبی دیگر انجام شود)

دو. «شیب» و «روند انتخابات» یا اشاره به آخرین نظرسنجی‌هاست یا شمارش آرا ولی عبارت اوّل به آخرین تغییرها در نظرسنجی‌ها بیشتر می‌خورد تا نحوه‌ی شمارش آرا؛ پس هر تصمیمی گرفته شد، پیش از آغاز انتخابات بود. در ضمن، برخی دستگیری‌ها و صدور احکام نیز به پیش از آغاز انتخابات برمی‌گشت. اگر بند الف درست می‌بود،‌ نظام باید پس از سرپیچی معترضان از پذیرش نتیجه‌ی انتخابات به فکر مقابله می‌افتاد نه پیش از انتخابات.

سه. بر اساس بند «الف»، «تحلیل سخت و شرایط پیچیده» معنی ندارد. یکی از نامزدها برنده شده و دوتای دیگر (در اصل سه تای دیگر) نتیجه را نپذیرفتند و برای احقاق حقّ خود حتّی به حکمیّت نهادهای قانونی هم گردن ننهادند؛ ‌این کجایش پیچیده است؟ «تحلیل سخت و شریط پیچیده» در سخنان جعفری یعنی اینکه کسی مجبور باشد برای دفاع از اصل انقلاب و جلوگیری از ورود ضدّ انقلاب، بدون توجّه به صندوقها، ‌آرای دلخواه خود را اعلام کند که پذیرش آن طبعاً برای بسیاری گران خواهد بود.

چهار. مسئولان، علما و خواص به کدام اتّفاق ابهام دارند؟ بر اساس روایت بند الف، ‌ابهامی در کار نیست؛‌ همه چیز واضح و آشکار است. ابهام جایی است که بخواهی کسی را قانع کنی که مجبور بوده‌ای دفع افسد به فاسد کنی،‌ یعنی برای جلوگیری از پیروزی «نیروهای مخالف انقلاب»، قانون – و خیلی چیزهای دیگر- را زیر پا بگذاری. جعفری انتظار دارد که دیگران این استدلال را بپذیرند و وقتی نمی‌پذیرند،‌ از «ابهام» آنان تعجّب می‌کند.

جالب اینجاست که وی در سخنانش هیچ اشاره‌ای به نتیجه‌ی واقعی انتخابات نمی‌کند. چه بسا خود وی اصلاً -دستکم تا زمان سخنرانی- از آن باخبر نبوده باشد؛ چون عددی را اعلام کردند و دیگر دنبال شمردن آرای واقعی نرفتند و گرنه می‌گفت که –طبق انتظار یا خلاف انتظارشان- نتایج فلان شد.

منبع: وبلاگ ایمایان