صندلی های همایش دلواپسان خالی ماند

چکیده :«دلواپسان هسته‌يي» كم شده بودند. «آدرس غلط» آنها براي يك «نشست بزرگ» در بعدازظهر ديروز نتوانست چيزي بيش از صد نفر را دور هم جمع كند. از قبل براي يك گردهمايي پرتعداد تبليغ كرده بودند، 15 دقيقه مانده به شروع مراسم‌شان اما تنها 94 صندلي خالي چيده شده در باشگاه دانشجويان دانشگاه تهران معناي ديگري مي‌داد....

روزنامه اعتماد در گزارشی نوشت: «دلواپسان هسته‌یی» کم شده بودند. «آدرس غلط» آنها برای یک «نشست بزرگ» در بعدازظهر دیروز نتوانست چیزی بیش از صد نفر را دور هم جمع کند. از قبل برای یک گردهمایی پرتعداد تبلیغ کرده بودند، ۱۵ دقیقه مانده به شروع مراسم‌شان اما تنها ۹۴ صندلی خالی چیده شده در باشگاه دانشجویان دانشگاه تهران معنای دیگری می‌داد.

۹۴ صندلی که هیچگاه تا پایان مراسم تعداد حضار به اندازه تعداد آنها نرسید و چندتایی‌شان خالی ماند. اعلام کرده بودند این «نشست بزرگ» را برای هم‌اندیشی «اساتید برجسته کشور» برگزار می‌کنند، مثل قبل اما تا لحظه برگزاری این مراسم نام این «اساتید برجسته» اعلام نشد. اول بار که «دلواپسان» در سفارت سابق امریکا به «دلواپسی» پرداخته بودند بیش از۵۰ چهره سیاسی را به عنوان مهمان مراسم خود نام بردند و نهایتا چیزی کمتر از نصف آنها این دعوت را لبیک گفتند. کسی چه می‌داند، شاید از آن «دلواپسی» برای این «آدرس غلط» تجربه اندوخته بودند.

از میان جمعیت حضار چیزی حدود ۲۰ تا ۲۵ نفر خبرنگار بودند، بعضی‌ها دلواپس و بیشترشان نه. تقریبا ۲۰ نفری هم جمعیت خود مسوولان برگزاری مراسم بود. ۵ نفر هم «استاد برجسته» به مراسم آمده بودند؛ محمد خوش‌چهره، سعید زیباکلام، ابراهیم رزاقی، کامران غضنفری و جلیل سالاری. بقیه هم لابد شهروندان «دلواپس» بودند. محمد خوش‌چهره دیر آمد و زود رفت. گویا همان وقت جلسه مهم‌تری داشت، می‌گفتند با اصرار به این «آدرس غلط» آمده است. چهار نفر دیگر اما از زمانی که بیش از نیمی از صندلی‌های سالن هنوز خالی بودند، خود را به محلی سخنرانی رسانده و منتظر شروع مراسم بودند. این‌بار دیگر خبری از سی‌دی‌های «دلواپسی» و کتاب‌ها و جزوه‌های نقد توافق ژنو نبود. سالن کوچک و مراسم کم‌جمعیت هم فضایی برای شعار دادن و ابراز دلواپسی حضار نداشت. خیلی از خبرنگارانی که با تصور یک مراسم جدی و پر جمعیت آمده بودند، از همان نیمه‌های مراسم رفتند.

هیچ چیز با آن «نشست بزرگی» که قبلا در اطلاعیه «کمیته صیانت از منافع ایران» آمده بود همخوانی نداشت. بیشتر شبیه یک سخنرانی برای اهالی رسانه بود تا یک همایش. با این ترتیب به نظر می‌رسید که خبرها بیشتر در حاشیه مراسم «آدرس غلط» باشد. حداقل سوال‌هایی بود که باید پاسخ آنها داده می‌شد. اینکه چرا این «نشست بزرگ» با این تعداد جمعیت برگزار شد؟ آیا «دلواپسان» می‌پنداشتند که واقعا مراسم آنها «بزرگ» می‌شود یا اینکه از اول قرار به برگزاری مراسم همین سالن کوچک و ۹۴ صندلی چیده شده در آن بود؟ چرا این‌بار جای بهارستان‌نشینان «دلواپس» خالی بود؟ چرا کمیته صیانت از منافع ایران بعد از یک ماه فعالیت فشرده کنفرانس خبری برگزار نمی‌کند و…؟ اما کسی برای پاسخگویی نبود. می‌گفتند مسوول روابط عمومی کمیته صیانت از منافع ایران به این مراسم نیامده است. به جز آن هم توضیح می‌دادند که این کمیته مسوول یا رییس خاصی ندارد، می‌گفتند چند تشکل دانشجویی هستیم که دور هم تصمیم می‌گیریم و کارمان بیشتر «هیاتی» است تا سازمانی.

برای همین هم هیچ کس نبود که سوالات را توضیح دهد. قبلا در همایش «دلواپسیم»، یعنی همین یک ماه پیش در جواب خبرنگاران می‌گفتند فعلا کار داریم و سرمان شلوغ است، پاسخگویی بماند برای بعد. در مراسم سفارت سابق امریکا آنها هم سخنگو داشتند که سخنرانی کرد، هم مسوول هماهنگ‌کننده، هم دبیر همایش و خیلی چیزها دیگر. اینجا اما فقط گفتند ما «هیاتی» هستیم و مسوول نداریم، بودجه هم نداریم که بتوانیم دست به کارهای بزرگ بزنیم.

یکی‌شان می‌گفت با پول‌های خودمان چنین کارهایی می‌کنیم و هیچ کس حامی نیست. شاید هم راست می‌گفت، از دیروز آنها و حامیان همایش «دلواپسی» در سفارت سابق امریکا کسی خبر ندارد، «آدرس غلط» امروزشان اما اگر حامی قوی داشت برای تدارک آن قطعا بیش از ۹۴ صندلی نیاز داشتند. سعید زیباکلام: اینکه دولت مدعی است ساختمان تحریم‌ها فرو ریخته است، براساس توافق ژنو آنچه آمده، این است که تلاش‌ها برای کاهش فروش نفت مکث می‌شود. به این معنا که طول تحریم‌ها کاهشی پیدا نمی‌کند و ما نه می‌توانیم مشتریان را تغییر دهیم و نه میانگین فروش نفت را. ما باید مشکلات اقتصادی را در سوءمدیریت‌ها و غارت آقازاده‌ها و سوگلی‌ها جست‌وجو کنیم نه در تحریم‌ها. ابراهیم رزاقی: ما یک تجربه دوران انقلاب داریم، یک تجربه دوران جنگ داریم. تحریم بودیم. اسلحه نداشتیم. آن موقع به داخل اتکا کردیم و خودمان ساختیم، از مردم خواستیم صرفه‌جویی کنند. زمانی که سیاست‌های لیبرالی پیگیری شد، اینها فراموش شد. آدم‌هایی ایجاد کردیم بسیار خودخواه، روح زیاده‌خواهی را در آنها زیاد کردیم.

محمد خوش‌چهره: شرایط سخت اقتصادی که شاهد آن هستیم، ارثی است که از دولت قبل به دولت یازدهم رسیده است. قضاوت در مورد دولت یازدهم هنوز زود است، اما یک مساله اساسی که وجود دارد بعد از جنگ در اقتصاد یک چیز مشترک بود که آن وابستگی به نفت بود. دولت نهم و دهم اوج وابستگی به نفت را داشت. ما اگر دلواپسیم، باید در همه دوره‌ها دلواپس باشیم. اگر این دلواپسی‌ها پشت پرده سیاسی داشته باشد، اصلاح و سلامت را از بین می‌برد. جلیل سالاری: کسانی که تا به حال یک پالایشگاه ندیده‌اند به دروغ درباره بنزین ملی جریان‌سازی رسانه‌یی می‌کنند. به برکت همین تحریم بعضی چیزها را بومی‌سازی کردیم. این صنعتی است که می‌تواند اشتغال ایجاد کند. اگر یک همت اندکی بشود می‌توان این ?-? میلیون را در داخل کشور تولید کرد.