سوم خرداد ۶۱ آغاز شادی‌های دسته‌جمعی خیابانی

چکیده :تصاویری که از این جشن مردمی و عمومی باقی مانده است همواره در دل تاریخ می درخشد و شاید درخشان ترین تصویر آن "مرد بلند گو دستی به دست" در میان رزمندگان آزادساز خرمشهر است. کسی که در همان لحظات اولیه از "حصر" خارج شدن شهر به میان "دلاوران" رفت تا پیام پایان "دلواپسی" را به همگان ابلاغ کند....

فواد شمس

رخداد هایی در تاریخ یک سرزمین هستند، در تاریخ یک ملت که همواره ماندگارند. روز هایی هستند که هیچ گاه فراموش نمی شوند. روز هایی که تصاویر آن برای نسل ها ی متمادی ماندگار هستند. یکی از مهم ترین کنش های جمعی ما ایرانیان در دوران معاصر شادی های دسته جمعی و خیابانی مان است. شادی هایی که بهانه ی آن یک رخداد بزرگ تاریخی است. شاید بتوان سر آغاز شادی های خیابانی و این تجربه جمعی زیبا را روز ۲۶ دی ماه ۱۳۵۷ دانست که دیکتاتور فرار کرد. اما به جرات باید گفت که سر آغاز تجربه شادی دسته جمعی ما ایرانیان بعد از انثلاب روز ۳ خرداد ۱۳۶۱ بود. روزی که غرور زخم خورده ی جمعی ما ایرانیان التیام یافت. تکه ای از تن وطن که جدا شده بود بار دیگر به تن زحم خورده این وطن بازگشت. خونین شهر باز هم خرمشهر شد.

شادی دسته جمعی در خیابان های شهر لحظه ی با شکوهی است. لحظه ای که شهروندان دیگر “تنها” نیستند. در یک لحظه ی شاد “تن” هایشان تمام “تنهایی شان” را پر می کنند و این” تن “های در هم تنیده شده یک کل منسجم را به وجود می آورند. موج خروشان ملت همچون رودخانه ای خیابان های شهر جاری می شود تا این لحظه را ثبت کند تا در خاطره جمعی ما ماندگار شود. ۳ خرداد ۱۳۶۱ از این رو ماندگارترین روز تاریخ این سرزمین است که اولین تجربه شادی دسته جمعی ما آن هم درست در لحظات سخت این مردم بود. لحظاتی که بیم ها و امید های فراوانی داشت. مردمی که انقلاب کرده بودند اکنون تن سرزمین شان زخم خورده بود. شاید حتی تن تک تک شان زخمی برداشته شده بود. از حوادث پس از انقلاب و درگیری های داخلی آن انقلاب و یا از جنگ . همه و همه این مردمان را به “تنها” هایی که “تن” شان زخم برداشته بود تبدیل کرده بود.

اما در یک روز در یک لحظه تمام این “تن” ها به خیابان آمدند و در هم تنیده شدند. تنبدیل به یک “تن” و پیکره ی واحد شدند تا این روز را جاودانه کنند و از این رو است که ۳ خرداد برای ما همچنان جاودانه است. همچنان که ۲ خرداد و ۲۲ خرداد و ۲۴ خرداد و ۲۵ خرداد هنوز برای ما جاودانه است چون تمام این روز ها در یک لحظه بزرگ تاریخی بود که همه مردم به عرصه ی عمومی آمدند و تن هایشان در خیابان ها به رقص در آمد. همه شاد بودند همه خوشحال بودند همه با هم این شادی را در خیابان های شهر در عرصه ی عمومی که متعلق به تمام مردم ایران بود جشن گرفتند.

تصاویری که از این جشن مردمی و عمومی باقی مانده است همواره در دل تاریخ می درخشد و شاید درخشان ترین تصویر آن “مرد بلند گو دستی به دست” در میان رزمندگان آزادساز خرمشهر است. کسی که در همان لحظات اولیه از “حصر” خارج شدن شهر به میان “دلاوران” رفت تا پیام پایان “دلواپسی” را به همگان ابلاغ کند.

شاید برای نوشتن از ۳ خرداد و خرمشهر همواره باید به محمد جهان آرا اشاره ای کرد. اما من می خواهم در انتهای این متن کوتاه از دو فرمانده ی ارتشی که پیشتر از آبادان و قصر شیرین و دیگر پیکیره های این سرزمین دفاع کردند و کمتر نام آنان برده شده است، اشاره کنم شاید ادای دین کوچکی باشد به تمام مردان و زنانی که برای دفاع از میهن جان خود را از دست دادند از سرهنگ عطاردیان و سرهنگ کبسری که اولی قصر شیرین را ۷ روزه از صدامیان بازپس گرفت و دومی که با کلاه سبز هایش حصر آبادان را شکست!

منبع: روزنامه روژان