نامه محمد داوری از زندان اوین به سید محمد خاتمی: چشمهای زیادی به شما دوخته شده؛ تصمیمی تاریخی بگیرید

چکیده :آقای خاتمی ، هزینه دادن لازمه پیمودن راه سخت و فصل سرد است و کم هزینه دادن نشانه تدبیر و عقل است، اما باید پذیرفت که نرمش و مدارا گاهی چنان زمان را طولانی می کند که اگرچه احساس می شود هزینه کمتری تحمیل شده است اما وقتی محاسبه دقیق تری صورت می گیرد به این نتیجه می رسیم که ای کاش هزینه بیشتری می دادیم و زمان می خریدیم نه اینکه زمان بدهیم و هزینه نیز پرداخت کنیم ، در واقع از هر دو جهت آسیب ببینیم....

محمد داوری، معلم و روزنامه نگار محبوس، طی پیامی از زندان اوین، از رئیس جمهور سابق خواست تا “برای نجات کشور و مردم، تصمیمات شجاعانه و فداکارانه ای” اتخاذ کند.

به گزارش جرس، محمد داوری، عضو حزب اعتماد ملی، سردبیر تارنمای «سحام نیوز» (ارگان خبری حزب اعتماد ملی)، و آموزگار، از محبوسین اعتراضات بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸، طی نامه ای از زندان اوین به محمد خاتمی، خطاب به وی می گوید: ” شما یکی از آنانی هستید که باید در برابر تاریخ پاسخگو باشد، امروز شما فقط مسئولیت فردی ندارید و به جهت شخصیت حقیقی ، مورد خطاب قرار نمی گیرید . جنابعالی دو دوره رییس جمهور بوده اید و در هشت سال گذشته هم از نظر کثیری از ایرانیان که همچنان به پروژه دموکراسی خواهی چشم دوخته اند، یک عنصر کلیدی و تاثیرگذار در این مسیر می باشید . بنابراین چشمهای زیادی به شما دوخته شده است و هر حرکت و تصمیم شما، تبعات بسیاری خواهد داشت.”

متن نامه سرگشاده محمد داوری به سید محمد خاتمی که نسخه ای از آن در اختیار جرس قرار گرفته، به شرح زیر است:

جناب آقای خاتمی سلام

امیدوارم در این روزهای سخت و سرنوشت ساز تندرست و امیدوار باشید، خداوند به شما توانی دهد تا در ادامه رسالت تاریخی خویش نقش مفید و موثرتری داشته باشید، نقشی که همه مردان بزرگ تاریخ کشورمان تلاش داشتند به انجام رسانند و اقدامات ماندگار تعدادی از آنها نیز توانست جهتی را در مسیر تحقق آرمانهای تاریخی ایجاد کند.

حاکمیت قانون ، برقراری عدالت ، تامین آزادی و امنیت و تحقق دموکراسی از مهمترین خواسته های مردم در طول تاریخ بویژه در یکصد سال گذشته پس از انقلاب مشروطه بوده است . در این مسیر نام مردانی به تعداد کمتر از انگشتان یک دست به ثبت رسیده است که اگر نبود فداکاری و هوشیاری آنها چه بسا امروز وضعیت دردناکتری هم می داشتیم . گاهی بعضی از نقش های ماندگار ، اغازگر فصلی می شوند که امکان بازگشت به گذشته را از بین می برد و تکرار استبداد و بی قانونی را اجازه نمی دهد . اما گاهی نیز علی رغم گام های گسترده و عمیق ،بازگشت به استبداد، ناباورانه تمام دستاوردها را به باد می دهد و جامعه را دچار ناامیدی می نماید .

آقای خاتمی ، شما یکی از آنانی هستید که باید در برابر تاریخ پاسخگو باشد، امروز شما فقط مسئولیت فردی ندارید و به جهت شخصیت حقیقی ، مورد خطاب قرار نمی گیرید . جنابعالی دو دوره رییس جمهور بوده اید و در ۸ سال گذشته هم از نظر کثیری از ایرانیان که همچنان به پروژه دموکراسی خواهی چشم دوخته اند، یک عنصر کلیدی و تاثیرگذار در این مسیر می باشید . بنابراین چشمهای زیادی به شما دوخته شده است و هر حرکت و تصمیم شما، تبعات بسیاری خواهد داشت.

جامعه ما متاسفانه هنوز مجهز به ساختار مدنی لازم نشده است تا بدون اتکاء به اشخاص بتواند مسیر واقعی خود را طی نماید و این تن بیمار و زخم خورده و نابالغ نیازمند مردانی از جنس اندیشه و اصلاح است؛ مردانی که اندیشه های سبزشان ، مردم را به آمدن بهار امیدوار سازد و سرانگشتانی که افق امید بخشی را نشانه رود، نه برای انکه دوباره بتی ساخته شود، نه برای امام شدن امت بلکه برای پیشرو شدن یک ملت و برای تحقق یک دولت، چرا که آینده ما در گرو تشکیل یک دولت ملی و برقراری رابطه دولت و ملت در سایه بلوغ سیاسی و تحقق دموکراسی است .

اقای خاتمی ، وقتی پس از سه سال و نیم تحمل حبس با شما دیدار داشتم، غمی را در چهره شما دیدم که مرا دلگیر نمود، با شوق و امید فراوانی به دیدار شما آمدم و از حال و هوای زندانیان برایتان گفتم و از اینکه دوستان مان در زندان، چشم انتظار شما هستند نه به عنوان یک منجی بلکه به عنوان یک عنصر کلیدی در عرصه سیاسی کشور و به عنوان یک شخصیت ملی و تاثیرگذار در جنبش اصلاحی ، اما بی پاسخ ماندن مهمترین پرسشم و درماندگی شما در حساس ترین مقطع تاریخی در شرایطی که ۴ سال از جنبش سبز ایران گذشته و ۱۶ سال از دوم خرداد سپری شده و تجربه ۸ ساله دولت اصلاح طلب شما و عملکرد ۸ ساله دولت اصولگرای احمدی نژاد پیش روی همه ماست.

انتظار می رود برای نجات کشور و مردم، تصمیمات شجاعانه و فداکارانه ای گرفته شود.

جناب آقای خاتمی ، من نمی دانم در شرایط فعلی چه تصمیمی شجاعانه و فداکارانه است ولی می دانم شرایط حساس و سرنوشت ساز است و باید تصمیمی گرفته شود که فردا امکان پاسخگویی به آن وجود داشته باشد ، شما اخلاق مدار ، اندیشه ورز و اهل تعامل و مدارا هستید ، اگر شما به بن بست رسیده باشید پس چه امیدی به آینده می توان داشت ،اگر شما پذیرفته نشوید پس چه کسی پذیرفته خواهد شد ، اگر شما فرصت نباشید و تهدید تلقی شوید، پس از کجا باید مردان و زنان فرصت ساز را بیابیم ، اگر شما را محرم و دلسوز مردم و کشور ندانند پس چگونه می شود به دلسوزی دیگران اعتماد نمود .

آقای خاتمی ، منظورم این نیست که در کشور قحط الرجال است، شما یک نیروی بالقوه و نماد یک جریان هستید والبته مردان و زنان زیادی در کشور وجود دارند که هر کدام می توانند نقش های اساسی را در این جریان ایفا نمایند و آنها همان یاران و دوستداران صاحب نام و گمنام شما هستند که با عشق به مردم و با ایمان به این راه سبز صبوری می کنند و نجابت به خرج می دهند تا کشور دچار بحران و آشوب نشود ، همه می دانیم سیاست عرصه احساس و شور نیست بلکه عرصه تفکر و شعور است . تجربیات تاریخی به ما آموخته است تا گام های کوچک اما مطمئن را بر گامهای بزرگ و نامطمئن ترجیح دهیم و از دیروزمان درس گرفتیم تا فرصت سوز نباشیم و تنگ نظرانه یکدیگر را تخریب و تهدید ننماییم.

آقای خاتمی در دیدار نوروزی و در ازدحام مردان و زنانی که مشتاقانه در گرد شما جمع شده بودند باز هم امید بخش نبودید نه به جهت تردید برای آمدن به صحنه انتخابات بلکه به جهت تردید در تصمیم گیری، گپ و گفت های دوستانه و طنزآلود با اطرافیان حاوی تلخی و ناامیدی از آینده بود و چشم های منتظر و نگران همچنان بهت آلود فقط شما را می نگریستند و می آمدند و می رفتند که آمده باشند تا بگویند ما هستیم با تمام اما و اگرها و تردید ها . در دیدار با معلمان نیز در برابر دعوت پر حرارت آنان ، از روی دیگر سکه گفتید…

آقای خاتمی ، هزینه دادن لازمه پیمودن راه سخت و فصل سرد است و کم هزینه دادن نشانه تدبیر و عقل است، اما باید پذیرفت که نرمش و مدارا گاهی چنان زمان را طولانی می کند که اگرچه احساس می شود هزینه کمتری تحمیل شده است اما وقتی محاسبه دقیق تری صورت می گیرد به این نتیجه می رسیم که ای کاش هزینه بیشتری می دادیم و زمان می خریدیم نه اینکه زمان بدهیم و هزینه نیز پرداخت کنیم ، در واقع از هر دو جهت آسیب ببینیم.

و سخن آخر اینکه
جناب آقای خاتمی من بعنوان یک عضو از جریان اصلاح طلبی و دموکراسی خواهی همواره همسو و هم جهت با دوستان و یاران سبزمان از هیچ تلاشی دریغ نخواهم کرد و بر سر عهد و پیمان مان خواهم ماند و می دانم ایمان به انسان ، شب چراغ راه ما خواهد بود اگرچه … اما تنها سلاح عمل در این میدان، یعنی سخن ، کارگشا خواهد شد و ما با هم خواهیم گفت و برای هم خواهیم نوشت، آنقدر می نویسیم و می گوییم تا فردا را از آن خود کنیم تا فردا پاسخگوی سربلندی باشیم نه حکمران سرافکنده ، تا فردا سرباز پر افتخار باشیم نه سردار شرمنده .

محمد داوری – روز معلم۱۳۹۲ – زندان اوین