ﭼﻬﺎﺭﻣﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ سبز ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ؛ فراسوی سلطه گری و سلطه پذیری

چکیده :این زندانی سیاسی که قصد دارد نامه هایش را هر هفته به قصد ثبت در تاریخ منتشر کند، با بیان اینکه "ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﻧﻈﺎﻡ ﺣﺎﮐﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎخته ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧته ﻣﯽ ﺷﺪﻩ" می نویسد: ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺯﻧﺪﺍﻧبان ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺴﺘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺳﺎﺭﯼ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻟﺨﺖ ﻭ ﻋﻮﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ. ...

یکی از زندانیان سبز محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در چهارمین نامه به دخترش می نویسد: ﺩﺭ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﻈﺎﻡ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ می شود ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻭﯾﮋگی هاﯼ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮﯼ- ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﯾﺪ «ﺩﺭﻭﯾﺶ» ﺑﻮﺩ ﯾﺎ «ﻟﻮﻃﯽ»، ﺑﺎﯾﺪ «ﺍﺭﺑﺎﺏ» ﺑﻮﺩ ﯾﺎ «ﺑﺮﺩﻩ»، ﺑﺎﯾﺪ «ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ» ﯾﺎ «ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ». ﺍﯾﻦ ﺳﻨﺦ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﮔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ «ﺧﺎﻧﻪ»، «ﻣﺪﺭﺳﻪ»، «ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ»، «ﺍﺩﺍﺭﻩ»، «ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ»، «ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ» ﻭ «ﺯﻧﺪﺍﻥ» ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺧﺼﺎﯾﺺ، ﻭﯾﮋﮔﯿﻬﺎ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ نیکوی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ «ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﻪ» ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﻼ‌شها ﻭ ﻣﺠﺎﻫﺪﺕ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻼ‌ﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺐ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺣﻖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﺮﺩﻡ، ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

به گزارش کلمه، این زندانی سیاسی که قصد دارد نامه هایش را هر هفته به قصد ثبت در تاریخ منتشر کند، با بیان اینکه “ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﻧﻈﺎﻡ ﺣﺎﮐﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎخته ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧته ﻣﯽ ﺷﺪﻩ” می نویسد: ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺯﻧﺪﺍﻧبان ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺴﺘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺳﺎﺭﯼ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻟﺨﺖ ﻭ ﻋﻮﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.

اولین نامه زندانی سبز به دخترش؛ در عمق چشمان بسیار غمگین تو

دومین نامه زندانی سبز به دخترش؛ رازهای سرزمینمان را با تو می گویم‎

سومین نامه زندانی سبز به دخترش؛ تاریخ دراز شکنجه‌ها و رنج‌ها در سرزمین ما

متن کامل این نامه که در اختیار کلمه قرار گرفته به شرح زیر است:

ﺳﻼ‌ﻡ ﺩﺧﺘﺮﻡ

ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭﻣﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﻑ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻮﻡ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ «ﺷﮑﻨﺠﻪ» ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺷﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺣﺎﮐﻢ-ﻣﺤﮑﻮﻡ، ﺍﺭﺑﺎﺏ-ﺭﻋﯿﺖ، ﺷﺎﻩ-ﻣﻠﺖ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ-ﻣﻠﺖ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ، ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻃﻮﻻ‌ﻧﯽ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮﮊﯼ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﯾﺎ ﺳﺎﺯ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺩﺭ ﺧﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻢ، ﺍﺭﺑﺎﺏ، ﺷﺎﻩ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ، ﺳﺎﺧته و ﭘﺮﺩﺍﺧته ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﺭﻣﺎﻧﯽ ﻧﻈﺎﻡ ﺣﺎﮐﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎخته ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧته ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺯﻧﺪﺍﻧبان ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺴﺘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺳﺎﺭﯼ ﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻟﺨﺖ ﻭ ﻋﻮﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺷﺎﯾﺪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ «ﺳﻠﻄﻪ» ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮﺩ. ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﻮﻫﺮﻩ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ (ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ) ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﺍﯾﺮﺍﻥ» ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، «ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻠﻄﻪ» ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ.

ﺩﺭ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻧﻈﺎﻡ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ می شود ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻭﯾﮋگی هاﯼ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮﯼ- ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﯾﺪ «ﺩﺭﻭﯾﺶ» ﺑﻮﺩ ﯾﺎ «ﻟﻮﻃﯽ»، ﺑﺎﯾﺪ «ﺍﺭﺑﺎﺏ» ﺑﻮﺩ ﯾﺎ «ﺑﺮﺩﻩ»، ﺑﺎﯾﺪ «ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ» ﯾﺎ «ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ». ﺍﯾﻦ ﺳﻨﺦ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﮔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ «ﺧﺎﻧﻪ»، «ﻣﺪﺭﺳﻪ»، «ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ»، «ﺍﺩﺍﺭﻩ»، «ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ»، «ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ» ﻭ «ﺯﻧﺪﺍﻥ» ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺧﺼﺎﯾﺺ، ﻭﯾﮋﮔﯿﻬﺎ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ نیکوی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ «ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺳﻠﻄﻪ» ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﻼ‌شها ﻭ ﻣﺠﺎﻫﺪﺕ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻼ‌ﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺐ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺣﻖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﺮﺩﻡ، ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮ- ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺣﺠﻢ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻋﺪﺍﻟﺖ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺭﺯﻡ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼ‌ﺏ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ «ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺮ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ» ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼ‌ﺏ ﮐﺮﺩﻩ، ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﮔﺎﻧﻪ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮﯼ- ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻃﻠﺐ ﻭ ﺿﺪ ﺍﺳﺘﺜﻤﺎﺭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼ‌ﺏ ﺭﺍ ﻣﺒﺪﻝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺜﻤﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻣﻠﺖ ﻭ ﺳﺎﺭﻗﺎﻥ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ «ﻧﺎﻥ ﺧﺸﮏ» ﺳﻔﺮﻩ ﻓﻘﺮﺍ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺭﻧﺪ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﻃﻤﻊ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩﻫﺎ ﺩﻻ‌ﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺘﯽ ﻭ ﺩﻫ ﻬﺎ ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﺭﺍﻧﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮﯼ ﻭ ﺳﻠﻄﻪ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧ ﻬﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩ، ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ، ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻠﻄﻪ ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ.

ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﻣﺖ.