عاشورا و مکتب سازش ناپذیری در برابر خواری و زبونی
چکیده :پس حسین بن علی (ع) با برپا کردن کربلا به همگان آموخت که انسان باید در برابر ظلم و ذلت بایستند و سازش نپذیردو به آساني "نه " بگويد و این است مکتب حسین...
کلمه-گروه معارف:
السلام علیک یا ابا عبدالله
محرم ، عرصه ای است برای بازگشت به فطرت انسانی ؛ فطرتی که ننگ و عار نمی پذیرد و برای دفاع از حق و حفظ ارزش ها و آرمان ها پا می فشارد و سازش نمی نماید و هرچه انسان در مراتب کمالی والاتر باشد ، سازش ناپذیری او در برابر خواری و زبونی بیشتر است .
حسین بن علی (ع) نمونه اعلای حمیت و سازش ناپذیری و سرباز زدن از ننگ و عار است و مکتب او ، مکتب چنین انسان هایی است .او به حق سرور کسانی است که بر اصول خود پای می فشارند و در سخت ترین شرایط از ارزشهای خود دست بر نمی دارند و در پایبندی به اخلاق ذره ای کوتاهی نمی ورزند. . حمیت و سازش ناپذیری امام حسین (ع) در راه حق ، پیوسته الهام بخش انسان ها با هر مرام و مذهب و مسلک بوده است . ابن ابی الحدید معتزلی آورده است : « هنگامی که یاران مصعب بن زبیر از گرد او گریختند ، چند تن بیش همراه او نماندند و او با همین چند تن ، در برابر دشمن ایستاد ، پس نیام شمشیر خود را شکست و چنین گفت : پیشگامان بنی هاشم که در کربلا سازش نکردند و تسلیم نشدند ، برای همه راد مردان ، سنت سازش ناپذیری و پایداری گذاشتند و مقتدای آنان شدند .“»
امام خمینی (ره) در این باره فرموده اند : « گریه کردن بر عزای حسین ، زنده نگه داشتن نهضت و زنده نگه داشتن همین معناست که یک جمعیت کمی در برابر یک امپراطوری بزرگ ایستاد. دستور است این ، دستور العمل امام حسین (سلام الله علیه) ، دستور است برای همه . “کل یوم عاشورا و کل یوم کربلا” ، دستور است به این که هر روز ، و در هر جا باید همان نهضت را ادامه بدهید ، همان برنامه را . امام حسین با عده ای کم ، همه چیزش را فدای اسلام کرد ، مقابل یک امپراطوری بزرگ ایستاد و “نه” گفت . هر روز باید ، در هر جا این” نه” محفوظ بماند و این مجالسی که هست مجالسی است که دنبال همین است که این” نه” را محفوظ بدارد. »
پس حسین بن علی (ع) با برپا کردن کربلا به همگان آموخت که انسان باید در برابر ظلم و ذلت بایستند و سازش نپذیردو به آسانی “نه ” بگوید و این است مکتب حسین ….
پس ما هم به اقتدار گرایان محکم میگوییم نه نه نه……………..
یادشهدای جنبش سبزرا نیز زنده نگهداریم
پاینه ایران
در عجبم..سالها قبل حسین که از ظلم خسته بود برای آزادی به پا خواست تا اهریمن تاریکی را از قلب مردم بیرون کند و در این راه جان داد…اما امروز تنها می گوییم چقدر تشنه بود و چقدر زخم بر تن داشت…امروز حسین سالهای دور را مظلوم می بینیم اما از میر حسین زمان خودمان غافلیم…امروز از حسین می گوییم اما در برابر ظلم ساکتیم…چه کسی به دنبال آزادی جان خواهد داد؟راستی کسی برای خون ندا و سهراب هم گریه می کند؟!…خدایا شاهد باش