راغفر: اضطراب های ناشی از طرح هدفمندی، مردم را نگران و سرگردان کرده است

چکیده :اکنون نه تنها اقدامات تلفیقی که بتواند راهگشا باشد مد نظر نیست بلکه، اضطراب‌های روانی ناشی از اجرای طرح، نگرانی‌های عمومی از گرانی‌های آینده را رقم زده است و مردم سرگردان بوده و پاسخی برای سؤال‌های خود ندارند.از سوی دیگر دولت امکان ندارد از صنعت خارج شود. در هیچ جای دنیا نیز چنین انتظاری وجود ندارد. اما این انتظار درستی است که صنایع دارند. در بسیاری از کشورهای جهان، دولت‌ها به صنایع کمک می‌کنند تا موانع را از پیش روی آنها بردارند، یارانه به صنایع پرداخت می‌شود تا صنعت از بین نرود و اشتغال نیز باقی بماند که در کنار آن دولت نیز با دریافت مالیات از واحدهای تولیدی و کارگران درآمدزایی نیز دارد. اما در ایران چنین کمک‌هایی به صنایع نمی‌شود و دولت نیز هر کمکی که به واحدها می‌کند برای کنترل است. در ایران آن بخشی که معتقد است دولت به ما کاری نداشته باشد تا ما خودمان کار...

استاد یار دانشگاه الزهرا در یادداشتی در خصوص طرح هدفمند کردن یارانه ها نوشت: نخستین چالش طرح هدفمند کردن یارانه‌ها سؤالات بسیاری است که در خصوص اجرای طرح، گروه‌های هدف، نحوه شناسایی گروه هدف و میزان یارانه پرداختی به گروه‌های هدف است که هنوز پاسخی برای آن وجود ندارد و در این میان تورم نیز از چالش‌های اصلی و مهم اجرای طرح است، چرا که به طور طبیعی و در حالتی خوشبینانه اگر دولت ۲۰ هزار میلیارد تومان از جامعه جمع کند تورمی در حدود ۴۵ درصد را به بار خواهد آورد که این تورم ۴۵ درصدی تورم مستقیم است که در کنار آن آثار تبعی تورم را نیز خواهیم داشت که ما پیش‌بینی‌های خود از تورم منبعث از طرح را حدود ۴۵ درصد می‌دانیم.

حسین راغفر در این یادداشت خاطر نشان می سازد: به شخصه اعتقاد دارم دولت می‌توانست با فرمول ترکیبی راهکار درست را برای اجرای طرح در نظر بگیرد. ما پیشنهاد کرده بودیم که اصلاً لازم نیست یارانه صنایع قطع شود و در عین حال دولت به صنایع اعلام می‌کرد که انرژی را با قیمت‌های قبل به شما پرداخت می‌شود اما باید ظرف ۵ سال تکنولوژی خود را به تکنولوژی‌هایی با مصرف پایین انرژی تغییر دهید. ضمنا در این فاصله اگر صرفه جویی کردید محصولات شما را به قیمت‌های جهانی خریداری خواهیم کرد. بر این اساس صنایع فرصت کافی داشتند تا تکنولوژی خود را تغییر دهند و در عین حال تورم نیز به این شدت در مورد آنها عمل نمی‌کرد و تعطیل هم نمی‌شدند. به این ترتیب دولت می‌توانست اقدامات تلفیقی را برای اجرای طرح مد نظر قرار دهد.

همچنین در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: اما اکنون نه تنها اقدامات تلفیقی که بتواند راهگشا باشد مد نظر نیست بلکه، اضطراب‌های روانی ناشی از اجرای طرح، نگرانی‌های عمومی از گرانی‌های آینده را رقم زده است و مردم سرگردان بوده و پاسخی برای سؤال‌های خود ندارند.از سوی دیگر دولت امکان ندارد از صنعت خارج شود. در هیچ جای دنیا نیز چنین انتظاری وجود ندارد. اما این انتظار درستی است که صنایع دارند. در بسیاری از کشورهای جهان، دولت‌ها به صنایع کمک می‌کنند تا موانع را از پیش روی آنها بردارند، یارانه به صنایع پرداخت می‌شود تا صنعت از بین نرود و اشتغال نیز باقی بماند که در کنار آن دولت نیز با دریافت مالیات از واحدهای تولیدی و کارگران درآمدزایی نیز دارد. اما در ایران چنین کمک‌هایی به صنایع نمی‌شود و دولت نیز هر کمکی که به واحدها می‌کند برای کنترل است. در ایران آن بخشی که معتقد است دولت به ما کاری نداشته باشد تا ما خودمان کار کنیم.

راغفر با اشاره به اینکه بخش خصوصی‌ای مستقل است که دولت هیچ وقت عنایتی به آنها نداشته و اکنون نیز نگرانی بسیاری از کارشناسان همین است که اگر قرار باشد یارانه نقدی پرداخت شود این یارانه به صنایع نور چشمی پرداخت شود افزود:  هم‌اکنون نیز آنها از این مزایا استفاده می‌کنند و در این میان دولت می‌تواند با صنایعی که اعتقادی به آنها وجود ندارد سیاسی برخورد کند نه این دولت بلکه هر دولتی می‌تواند این رفتار را داشته باشد. چنین رفتارهایی این امکان را به وجود می‌آورد که بین صنایع داخلی کشور نیز تبعیض ایجاد شود و هزینه‌های تولید واحدی بیش از واحد دیگر باشد.