جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی خطاب به اعضای شورای شهر:پشت دیوارها با سیم های خاردار چه می گذرد؟

چکیده :جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی، با نگارش نامه‌ای به اعضای شورای شهر تهران، از آنان خواسته‌اند تا با استفاده از اختیارات قانونی خود، از محل‌های نگهداری زندانیان سیاسی بازدید کنند و با تحقیق در این باره به عنوان نمایندگان مردم، از شرایط زیست زندانیان و رفتار مسئولان زندان خانواده‌ها را مطلع سازند.  در بخشی از...

جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی، با نگارش نامه‌ای به اعضای شورای شهر تهران، از آنان خواسته‌اند تا با استفاده از اختیارات قانونی خود، از محل‌های نگهداری زندانیان سیاسی بازدید کنند و با تحقیق در این باره به عنوان نمایندگان مردم، از شرایط زیست زندانیان و رفتار مسئولان زندان خانواده‌ها را مطلع سازند.  در بخشی از این نامه آمده است: چه کسی می داند پشت دیوار ها با سیم های خاردار، ساختمان اوین۲۴۰ که محل نگهداری و بازجویی از زندانیان خاص است، ساختمان ۲۰۹ که محل نگهداری از زندانیان تازه وارد، بازجویی ها و وادار کردنشان به اعترافات است، سلول‌های اتفرادی و انفرادی‌هایی که محل نگهداری چندین نفر می‌شوند، و نیز سالن‌های عمومی زنان و مردان چه می گذرد؟

به گزارش جرس متن کامل این نامه  به شرح زیر است:

اعضای محترم شوراهای اسلامی شهر تهران

با سلام،

ما جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی به این وسیله از شما نمایندگان ملت در شوراهای اسلامی شهر تهران می خواهیم، با استفاده از اختیارات قانونی خود، از بخش‌های مختلف زندان‌های محل نگهداری زندانیان سیاسی ، دیدن نموده و از شرایط زیست و رفتار با زندانیان تحقیق به عمل آورید.

در ادامه سخن خویش با شما می گوییم، چه کسی می داند پشت دیوار ها با سیم های خاردار، ساختمان اوین۲۴۰ که محل نگهداری و بازجویی از زندانیان خاص است، ساختمان ۲۰۹ که محل محل نگهداری از زندانیان تازه وارد، بازجویی ها و وادار کردنشان به اعترافات است، سلول‌های اتفرادی و انفرادی‌هایی که محل نگهداری چندین نفر می‌شوند، و نیز سالن‌های عمومی زنان و مردان چه می گذرد؟

چه کسی می داند جوانان و سالخوردگان را که به جرم دیگرگونه اندیشیدن از خانواده‌هایشان جدا کرده اند، چگونه روز و شب می‌گذرانند. مقاومتی که در وجودشان است، چگونه تحت فشار قرار می گیرد تا روح یک انسان را بشکند، یک آزاد مرد یا آزاده زن را به ستوه آورد.

فشاری که بر هر کدام از منتخبان در بند شده وارد می آید، همان فشاری است که بر تمامی ایرانیانی که دیگرگونه می اندیشند و دیگرگونه پرسش می کنند؛ این درد، دردی از آن انسان است، این درد همان دردی است که سعدی علیه الرحمه ۵ قرن پیش سرود: چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضو ها را نماند قرار.

امروز درد شرایط زندانیان سیاسی، بر پیکر همه جامعه ایرانی فرود می آید، امروز که جای اینان است، و نیز معلوم نیست فردا، جای چه کسی و چه کسانی از جامعه ایران باشد. پس بر ماست که این درد را حس کنیم و ابعادش را بشکافیم، و بدانیم که در صورت ادامه این روند معیوب، هر روز پشت این دیوارها جای کسی و کسانی ، فارغ از هر حزب و اندیشه و گروهی خواهد بود.

بادا که زندان ها به گلستان تبدیل شود و گلها به خانه هایشان برگردند، و کشورمان هرگز مهد زنجیر ها نباشد و عزیزانمان را در پله های موفقیت، و ایرانمان را پیکره پیشرفت ببینیم.

امروز که به نیمه پاییز ۸۹ رسیده ایم، امروز با شما که منتخبان مردم در شوراهای شهر تهران می خوانیم، سخن می گوییم و می خواهیم به نمایندگی از مردمی که به نام شما رای بر صندوق ها ریخته اند، به نمایندگی از خانواده زندانیان سیاسی، راهی آن سوی دیوارهای موهومی شوید، که قانون از پشت آن بی خبر است.

زندان اوین و نیز تمامی زندان های گمنام تر، که هر روز اخبار ضد انسانی بیشتری از آن ها به گوش می رسد که باز سعدی زمزمه می کند :چو عضو‌ی به درد آورد روزگار/ دگر عضو ها را نماند قرار.

جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی