آیا نامه ها به مقصـــــــــــــــــد می رسند؟

چکیده :شاید زندانی هایی که نامه هایی را خطاب به مسوولان کشور نوشتند، از ابتدا قصد چنین نامه نگاری هایی را نداشتند. آنها حرف هایشان را ابتدا به مسوولان زندان، بازپرس ها و قاضی های پرونده شان گفته بودند. آنهایی که در موقع بازجویی کنارشان نبودند. آنهایی که فکر می کردند به دردل شان گوش می دهند. زندانی ها گاهی از این افراد می شنیدند که این حرفها را نزنید چرا که برای نظام هزینه دارد وبرخی هم با بی توجهی از حرفهای آنها می گذشتند و می گفتند معلوم است که هنوز عبرت نگرفته اید! اما این زندانی ها اغلب در گوشه زندان به این نتیجه رسیدند که چاره ای جز گفتن حقیقت ندارند. آنها باید می گفتند که چه بر سرشان آمده است...

کلمه: بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته صدها فعال اجتماعی و مدنی بازداشت و روانه زندان شدند. در آن روزهای شلوغ و پر هیاهو کسی نمی دانست بر سر این زندانیان چه آمده و در پشت آن دیوارهای بلند بر آنها چه گذشته است. ماه ها پس ازآن روزهای پر التهاب اما زندانیان به این فکر افتادند که آنچه را بر آنها رفته بود ، به گوش مردم و مقامات ارشد نظام برسانند. آنها به تنها راهی که برای شان مانده بود اندیشدند. آنها نامه نوشتند. نامه هایی که اغلب شرح دردها و رنج هایی بود که بر آنها رفته بود. آنها نامه هایشان را خطاب به رهبری، رییس قوه قضاییه، مردم و به هر کسی که فکر می کردند ممکن است حرفشان را بشنود و دادشان را بستاند،نوشتند. نامه هایی که برخی شان منتشر شدند و برخی هم تا امروز منتشر نشده اند. خیلی ها آنها را خواندند و فهمیدند پشت دیوارهای بلند بر زندانیان سیاسی چه گذشته است؟ اما این نامه ها آیا هرگز به مقصد اصلی شان رسیدند و گیرندگان اصلی نامه ها از جمله رهبری و رییس قوه قضاییه فهمیدند که بر زندانیان در این یک سال چه گذشته است ؟ و آیا هرگز زندانیان پاسخی از سوی مسوولان دریافت کردند؟

مسوولان قضایی از جمله دادستان بارها مصاحبه کردند و گفتند که نوشتن این نامه ها جرم بوده است اما هیچ کدام حرفی از محتوای نامه ها نزدند، همچنان که نگفتند اصلا کسی قرار است به نامه های شکایت آمیز زندانیان رسیدگی کند یا نه؟ می گویند برخی از زندانیان هنوز از دریافت پاسخی برای نامه هایشان ناامید نشده اند و هنوز منتظرند شاید روزی در سلول هایشان به صدا دربیاید و کسی به آنها بگوید رهبری نامه های شما را خوانده است و یک هیئت بی طرف را مامور سیدگی به آن کرده است ؟ ایا اصلا این نامه ها به مقصد می رسند؟ آیا می توان به بررسی این مظالم امید داشت؟

نامه هایی از آن سوی دیوارها

شاید زندانی هایی که نامه هایی را خطاب به مسوولان کشور نوشتند، از ابتدا قصد چنین نامه نگاری هایی را نداشتند. آنها حرف هایشان را ابتدا به مسوولان زندان، بازپرس ها و قاضی های پرونده شان گفته بودند. آنهایی که در موقع بازجویی کنارشان نبودند. آنهایی که فکر می کردند به دردل شان گوش می دهند. زندانی ها گاهی از این افراد می شنیدند که این حرفها را نزنید چرا که برای نظام هزینه دارد وبرخی هم با بی توجهی از حرفهای آنها می گذشتند و می گفتند معلوم است که هنوز عبرت نگرفته اید! اما این زندانی ها اغلب در گوشه زندان به این نتیجه رسیدند که چاره ای جز گفتن حقیقت ندارند. آنها باید می گفتند که چه بر سرشان آمده است .

برخی ها هم نامه نوشتند و زندانی شدند.مثل محمد نوری زاد ، روزنامه نگار از جمله این افراد بود که وقتی نامه هایی به رهبری نوشت و از وضعیت موجود انتقاد کرد، روانه زندان شد . او تاکنون بیش از پنج نامه انتقادی اما با لحنی کاملا محترمانه نسبت به رهبری نوشته است.

عبدااله مومنی ،سخنگوی ادوار تحکیم وحدت از زندانیانی بود که پس از تحمل ماه ها حبس نامه ای را خطاب به رهبر انقلاب نوشت او در این نامه از شرح آنچه در هنگام بازجویی بر او رفته بود سخن گفت. او همچنین نوشت که برای رضایت بازجوها و فرار از شکنجه تن به اعتراف هایی خلاف واقع داده است.این فعال سیاسی به پنج سال حبس مجکوم شده است و اکنون در زندان اوین به سر می برد.

اعتراف های اجباری چگونه خلق شدند

مومنی در چهارصدمین روز بازداشت خود خطاب به مقام رهبری نوشت: هتاکی و فحاشی، ضرب و شتم و رفتارهای غیر قانونی از همان لحظه اول بازداشت من آغاز شد. در جریان دستگیری درحالیکه گاز اشک آور که تا پیش از آن در خیابانها استفاده می شد در فضای بسته مرا به حالت خفگی انداخته و امکان هرگونه تحرکی را از من سلب کرده بود ماموران دست بردار نبوده و با کینه و دشمنی چنان مرا به زیر مشت و لگد گرفتند که با بینی، دهان و دندانهایی خونین و دستان و پاهایی زنجیرشده به مسئولان شان در زندان اوین تحویل شدم؛ و جالب آنکه وقتی به ماموران که حدود بیست نفر بودند در برابر فحاشی و ضرب و شتم می گفتم که از شما به قاضی شکایت می کنم، با فحش های رکیک آنها و الفاظ وقیحانه به خودم و قاضی مواجه می شدم.

مومنی که برادر یکی از شهدای جنگ هشت ساله ایران است خطاب به رهبر انقلاب توضیح داده است : بازجویان در تمام طول بازجویی بارها مادرم مرحومه‌ام را که زنی مومنه و مادر شهید است، با بدترین وجه ممکن ، مورد فحش و ناسزا و الفاظ رکیک قرار می‌دادند، همسر فداکارم، بارها برغم آنکه زنی مسلمان و مومنه و همسر شهید است (و با آنکه می‌دانستند من با همسر برادر شهیدم ازدواج کرده‌ام) به عنوان….. می‌نامیدند و خواهران و نوامیس مرا به فجیع‌ترین وجه ممکن با لقب …. مورد دشنام و توهین قرار می‌دادند. این ابراز مکرر الفاظ ناشایست از مدافعین نظام اسلامی شامل حال برادر شهیدم نیز می‌شد و هدیه‌ی خانواده ما به مهین را منافق می‌خواندند.

عبدالله خطاب به  رهبری از شرح شکنجه هایی نوشت که برای اعتراف به آنچه بازجویان می خواستند بر او اعمال شده است . او گفت وقتی که برای تن ندادن به این خواسته ها مقاومت می کرده بازجویان با او چه می کرده اند :« البته نتیجه مقاومت کردنم فرو کردن سر من در چاه توالت بود، آن چنان که کثافت های درون توالت به دهان و حلق من وارد و به مرحله خفگی رسیدم.»

این فعال دانشجویی نوشته است : در ادامه چنین فشارهایی و پس از۸۶ روز انفرادی و بعد از ۵۰ روز بی خبری مطلق، عدم دسترسی به تلفن و عدم ملاقات با خانواده و پس ازانجام تمرین زیر نظر بازجویان برای اعتراف علیه خود روانه دادگاه شدم.

حمزه کرمی دیگر زندانی حوادث پس از انتخابات هم نامه ای خطاب به دادستان کل کشور نوشت و از آنچه بر او گذشته بود سخن گفت . حمزه کرمی، یکی از مدیران دانشگاه آزاد ومسئول وب‌ سایت جمهوریت به یازده سال حبس محکوم شده است .

او به دادستان کل کشور نوشته است که بازجویی‌ها از همان ابتدا با کتک و سیلی و مشت و لگد آغاز شد و او پانزده بار در حین بازجویی یا پس از آن بیهوش شده است ».

حمزه کرمی همچنین فرو کردن سرش در چاه توالت و آزار جنسی و روحی را از موارد دیگر شکنجه خود در زندان اوین برشمرده است.

داوود سلیمانی قائم مقام ستاد میرحسین موسوی در زمان انتخابات ریاست جمهوری از دیگر زندانیانی بود که در خرداد ماه ۱۳۸۹ و یک سال پس از بازداشتش به مقام رهبری نامه ای نوشت او هم در نامه اش به رهبر انقلاب تاکید کرد که «در بازجویی‌ها تحت فشار شدید روحی و روانی، ضرب، شتم، فحاشی،اهانت و … قرار گرفته است . او حتی در نامه اش گفت که نام برخی از بازجویانش را می‌داند اما به دلیل اینکه عملاً در بازجویی ها جز خدا شاهدی نداشته ‌اشت . بنابر این هیچگونه ادعایی هم ندارد .»

آریا آرام نژاد ، هنرمند جوان مازندرانی و خواننده ترانه ی” علی برخیز ” که پس ازخواندن این ترانه در شهر بابل دستگیر شد. نیز از شرح شکنجه هایی که در طول بازداشت بر او روا شده ،نوشت . او خطاب به همه مردم نوشت که هنگام بازجویی شکنجه شده است.

زندانیان دیگری هم در این مدت به مسولان کشور نامه نوشتند . تا از این طریق بتوانند تنها قسمت کوچکی از آنچه بر آنها رفته است رابازگو کنند و به گوش همه برسانند. اما ایا این نامه ها را هرگز گیرندگان اصلی شان دریافت کرده و به آن پاسخی داده اند ؟ چه زمان فرستندگان این نامه ها پاسخ خود را دریافت خواهند کرد ؟

منبع: روزنامه کلمه