“پناهی فیلمسازی است که مساحت غرفه جوایزش در موزه سینما از سلول انفرادی اش بزرگتر است”
چکیده :پناهی فیلمسازی است که از کار در کشورش منع می شود، با این حال از مفاخر سینمای ایران محسوب میشود.فیلمسازی است که برخی در مورد فیلم هایش این گونه نظر میدهند که باید آنها را به آتش کشید، با این حال آنجا که لازم است هر یک از جوایزش را افتخاری برای سینمای ملی محسوب...
کلمه: بنا به گزارش پویا خبر طاهره سعیدی همسر جعفر پناهی در دیداری با عزت الله انتظامی رئیس هیات مدیره موزه سینما در اعتراض به زندانی شدن همسرش خواستار آن شد تا به فوریت به نامه وی جهت بازگرداندن کلیه جوایز جعفر پناهی به خانواده اش اقدام شود.
در پایان این دیدار مقرر شد تا طی نامه ای با امضای جعفر پناهی، هیئت مدیره موزه سینما اقدامات لازم را جهت بازگرداندن کلیه جوایز این سینماگر برجسته به خانوده اش انجام دهد. متن کامل نامه طاهره سعیدی به رئیس هیات مدیره موزه سینما عزت الله انتظامی که در تاریخ ده اردیبهشت ماه به دفتر موزه سینما ارسال شده بود.
هنرمند گرامی، ریاست محترم هیأت مدیره موزه سینما، جناب آقای عزت الله انتظامی
با سلام
احتمالاً مطلع هستید که شصت روز از بازداشت همسرم، جعفر پناهی می گذرد.
غیاب او در عرصه هنری این مملکت، مرا وا می دارد که بار دیگر جایگاهش را در سینمای ایران مرور کنم:
پناهی فیلمسازی است که از کار در کشورش منع می شود، با این حال از مفاخر سینمای ایران محسوب میشود.
فیلمسازی است که برخی در مورد فیلم هایش این گونه نظر میدهند که باید آنها را به آتش کشید، با این حال آنجا که لازم است هر یک از جوایزش را افتخاری برای سینمای ملی محسوب میکنند.
فیلمسازی است که به جرم فیلمسازی به زندان میفرستند، با این حال به اعتبار جهانی او تکیه میکنند.
و فیلمسازی که مساحت غرفه جوایزش در موزه سینمای ایران از سلول انفرادی اش بزرگتر است…
آیا در دل چنین تناقضی در برخورد با فیلمساز بزرگ ایرانی، چیزی جز ریا، بهره کشی و مزاحمت برای او میتوان یافت؟ چه طور زندگی فیلمسازی را به بازی میگیرند که موفقیت هایش بخشی از آبروی سینمای ایران است؟ غیر از این است که در این میان، آبروی سینمای ایران است که به بازی گرفته میشود؟
به درخواست او، و به نمایندگی از جانب او، بازگرداندنِ سریعِ کلیه جوایز ایشان را به خانواده اش، که برای او، اندیشه او و سینمای او احترام حقیقی قائلند، از جنابعالی خواستارم.
با احترام
طاهره سعیدی
۱۰ اردیبهشت ۱۳۸۹
درود بی کران بر جعفر پناهی و خانواده عزیزش..
این نا اهلان با به بند کشیدن سرمایه های کشور فقط به بیشتر شدن تعداد قهرمانان کمک میکنند و پناهی امروز یکی از آنها است که نامش در تارخ خواهد ماند، …
ببخشید مگه انفرادی جزو مصادیق شکنجه نیست؟
اهیمت جعفر پناهی در این است که خود را تافتۀ جدابافته ای از دیگر زندانیان سیاسی ندانست و دل به پیگیری های صرفاً صنفی نسپرد. همان پیگیری هایی که دل آدمی را به درد می آورد؛ گویی فقط سرشناسان یک صنف شایستۀ پیگیری وضعیت شان هستند. کاری که کانون نویسندگان می کند؛ این که با گذشت نزدیک به یک سال از آزار و شکنجه و فریب و دروغ و اختناق و ترساندن مردم، فقط کتاب سوزی و ناشرآزاری این دولت را می بیند. کانونی که در خرداد ۸۸ مردم را به خاطر اعتراضات به حق و قانونی شان ملامت می کرد، و و آن رخداد بزرگ را صرفاً یک کشمکش برای چرخش قدرت در درون خود حاکمیت می دانست. کانونی که نقش مردم را در پرشور ساختن آن انتخابات نادیده می گرفت. بله اهمیت جعفر پناهی در این است که همه را به یک چشم می بیند، نه کارگردانی، نه نویسندگی، و نه نخبگی ـ اصطلاحی که متاسفانه خود ما سبزها برای تمایز برخی ها از دیگران در این ظلم فراگیر به کار می بریم ـ را دلیل اهمیت یک فرد نمی داند، بل خطر کردن و مقاومت را مهم می شمارد. درود بر پایداری او. درود بر همۀ زندانیان.