درددل همسر فیض الله عرب سرخی با پیامبر اسلام (ص) به مناسبت میلاد با سعادتش

چکیده :از تو تقاضا دارم در پیشگاه عدل الهی شهادت دهی ایمان و تلاشمان را در راه خدا و با یاد و خاطره سختی ها و پایمردی هایت در شعب ابی طالب، از پروردگار طلب صبوری و استقامت داشته باشی برای همه آزادگانی که با اتهامات واهی در بند شده اند و خانواده هائی که مشقات را فقط به عشق تو و خدایت در فراق عزیزان دربندشان تحمل می...

کلمه: مریم شربتدار قدس، همسر فیض الله عرب سرخی عضو ارشد سازمان مجاهدین انقلاب که بعد از انتخابات خردادماه تاکنون در بند اسیر است، در سالروز ولادت پیامبر اسلام درد دل خود را با او درمیان گذاشته است.

به گزارش نوروز، متن کامل این دلنوشته به شرح زیر است:

با فرا رسیدن سالروز میلاد نبی اکرم (ص) غوغائی در وجودم مرا به نگاشتن نامه ای به ایشان وا می دارد. پس درود می فرستم بر آخرین فرستاده حق و از محضر مبارک و معصومش تقاضا می کنم تا اجازه دهد خطاب خود را در نهایت صمیمیت و تقارب ابراز دارم.

پیام آورا !

وقتی شنیدم و خواندم که با آمدنت پایه های کاخ انوشیروان فرو ریخت، طفلی بیش نبودم.

با بزرگتر شدنم، ستم های رفته بر تو و خاندانت را خواندم و انبوهی از سئوالات بی پاسخ را در ذهن انباشتم، چرا که گمان می کردم کودکی که با میلادش کاخ ستم متزلزل می شود، با رسالتش ظلمی باقی نمی ماند.

با غزوه هایت، دفاع و تلاش برای خوب زیستن را آموختم و با هجرتت همگام شدم.

ای رسول صلح و دوستی !

به هنگام نوجوانی، در مواجهه با ظلم ستمشاهی، به تأسی از کلام خدا و سیره تو و ذریه معصومت، راه خود را برگزیدم و یاغی شدم بر دستگاه ظلم و ظلمه، در حالی که راهبر و راهگشا و مونس من قرآن بود و نهج الفصاحه و نهج البلاغه و فرامین امام عزیزمان که از دور دست می رسید.

بار دیگر با آمدن فرزندی از سلاله تو و فرو ریختن کاخ وارثی از نژاد نوشیروان، بارقه امید در دلم فروزان شد و پنداشتم دیگر شاهد هیچ ظلمی نخواهم بود.

با دنیائی از نشاط و انگیزه، شریک زندگی و همدل صدیقم را برگزیدم تا همره و همگام با هموطنان خویش مدینه ای بسازیم فاضله و شاهد رفتارهائی باشیم پیامبر گونه.

ای نبی مهر !

اکنون در سالروزی دیگر از میلاد مسعود تو قرار گرفته ایم و صد افسوس که کثیری از آرمان های به حق خویش را دست نیافتنی دیده ام.

می دانم دل تو نیز دردمند است و هیچ ستمی را نه تنها بر امت خود که بر نوع بشر برنمی تابی.

گوئی زخم های دلت را می بینم که از هر تفسیر نادرست و بهره برداری های مغرضانه از فرمایشات بعضاً تحریف شده ات، یکی پس از دیگری عمیق تر می شود.

ای گنجینه عطوفت و حکمت !

با تو درد دل خود می گویم. دلم گرفته است و می دانم در روز خجسته ولادتت از دلگیری خویش نالیدن، ناسپاسی است، اما خرده مگیر که دلم تنگ است.

کاش اینجا بودی و سئوالاتم را پاسخ می گفتی. کاش با دیدن بی تابی های فرزندان دور از پدر، زنان و مردان دور از همسر و مادران و پدران داغدار، فریادت را به گوش جهانیان می رساندی و تعریف واقعی محارب و معاند را شرح می دادی.

ای آخرین پیامبر خدا !

احوالت را نمی پرسم که می دانم تو نیز دلتنگی …

کیست که تو را بشناسد و نداند که اسلام ناب تو اسلام صلح و آرامش و آشتی است، نه کینه و حبس و آزار؟

همه می دانند که دین تو آئین وصل است و وصال، نه فصل و جدائی، و هر کس که با نام دین، راهی غیر از مرام تو و شیوه ای جز سیره تو داشته باشد نه تنها از تو نیست که دشمن تو و خدای توست.

همه می دانند در مسلک تو اتهام بستن، به زنجیر کشیدن، دور کردن همسران از یکدیگر به دلایل واهی و انتساب هر معترض به محاربین، منکوب و محکوم است.

مگر می توان سخن تو را شنید که فرمودی: ” از نفرین مظلوم بترسید که چون شعله آتش بر آسمان می رود.” و اسلامی دیگر را غیر از این باور کرد؟

ای منجی بشریت از جهل و نادانی !

از تو تقاضا دارم در پیشگاه عدل الهی شهادت دهی ایمان و تلاشمان را در راه خدا و با یاد و خاطره سختی ها و پایمردی هایت در شعب ابی طالب، از پروردگار طلب صبوری و استقامت داشته باشی برای همه آزادگانی که با اتهامات واهی در بند شده اند و خانواده هائی که مشقات را فقط به عشق تو و خدایت در فراق عزیزان دربندشان تحمل می کنند.

و امسال، سالروز میلادت را در حالی گرامی می دارم که سخت دلتنگم.

دلتنگ مهر و محبت و رأفت، دلتنگ دیدن خنده هائی از عمق وجود و دلتنگ همسر مهربانم که قلب مؤمنش به مهر تو می طپد.

اَشهَدُ اَن لا الهَ الَا الله وَ اَنَ مُحَمَداً رَسولُ الله و اَنَ عَلیاً وَلیُ الله