چرا از روزنامه نگاران انتقام می گیرند؟
چکیده :آنها درصدد زهر چشم گرفتن از باقی روزنامهنگارانی هستند که ممکن است به دنبال یا در رویای روزنامهنگار مستقل بودن باشند و بخواهند وظیفهی حرفهای اطلاع رسانیشان را دنبال کنند. تا به این ترتیب، در عمل همهی کسانی که بیرون باقی مانده اند، حساب کار دستشان بیاید و مجبورباشند آسه بروند و آسه بیایند که گربهی حکومت شاخشان نزند و این یعنی همان نرسیدن اطلاعات نصفه نیمه به همین تعداد خوانندگان قلیل مطبوعات است که خواستهی...
کلمه: چرا روزنامه نگاران این روزها تحت بدترین شرایط و فشارها زندگی می کنند . چرا آنها بیش از همه قشر های نخبه کشور و حتی فعالان سیاسی دستگیر و روانه زندان می شوند و چراآنها به سنگین ترین حکم های قضایی محکوم می شوند ؟ این ها سوالاتی است که ذهن خیلی از روشنفکران ،نخبگان سیاسی و بیش از همه خود روزنامه نگاران را به خود مشغول کرده است. بعد از انتخابات ریاست جمهوری شاهد موج وسیع دستگیری روزنامه نگاران بودیم.
روزنامه نگارانی که وظیفه شغلی شان اطلاع رسانی است وظیفه ای که در همه زندگی حرفه ای شان آموخته اند اینکه وقایع را بدون کم و کاست و موضع گیری فقط گزارش کنند. اما پاسخ آنها از سوی حکومت بیکاری ، دستگیری و زندان های طولانی مدت بوده است .حکم های اخیر روزنامه نگاران زندانی چون بهمن احمدی امویی روزنامه نگار اقتصادی به هفت سال و چهارماه حبس و همچنین سعید لیلاز دیگر تحلیل گر مسائل اقتصادی به نه سال زندان و … گاه باورش هم در ذهن نمی گنجد و این سوال را باز هم پررنگ تر می کند .اینکه چرا ایران با ۴۲ روزنامه نگار زندانی بزرگترین زندان روزنامه نگاران جهان نام گرفته و روزنامه نگاران در آن سنگین ترین هزینه های مادی و معنوی را می پردازند . کارشناسان و روزنامه نگاران در پاسخ به این سوال ها نظرهای متفاوتی دارند.
غیبت اجباری روزنامه نگاران
“روزنامه نگاران ر ا آزاد کنید و سیاستمداران اقتصاددان شده و تاجر شده را به زندان بیندازند.” تقی آزاد ارمکی ، جامعه شناس و عضو هیات علمی دانشگاه تهران این را می گوید و در ادامه در تحلیل خود درباره صدور حکم های سنگین برای روزنامه نگاران دربند تاکید می کند :”که شرایط جامعه به گونه ای شده که سیاستمداران کار سیاست را رها کرده اند و فکرشان متوجه اقتصاد و تجارت شده و این روزنامه نگاران بوده اند که عرصه خالی سیاست را پر کرده اند.”
این جامعه شناس تحلیل هایش را از مفهومی به نام غیبت اجباری آغاز می کند:” زندانی شدن روزنامه نگاران نوعی غیبت اجباری است و می خواهند کاری کنند تا روزنامه نگاران نتوانند به زندگی برگردند.”
او می گوید:” به نظر می رسد در جامعه ی ما، روزنامه نگاران و کسانی که به بیان زوایای امور می پردازند در شرایطی که نیاز به نظر نیست؛ باید غایب شوند. اگر روزنامه نگاران خودشان اوضاع را آنطور که در جریان است قبول می کردند دیگر نیازی به غیبت اجباری برای آنها وجود نداشت. به دلیل عدم قبول غیبت اجباری است که زندانی شده اند و برای اینکه امکان اقدام های بعدی برایشان سلب شود سرعت در صدور حکم و آن هم احکامی بسیار سنگین مطرح می شود.”
اما چرا روزنامه نگاران زندانی می شوند؟ تحلیل این جامعه شناس برای جواب به این سوال به درست عمل نکردن سیاسیون در جامعه باز می گردد:” به نظر می آید روزنامه نگاران به دلیل عدم کارآیی کنشگران سیاسی در ایران، سیاسی شده اند و بیشتر کنش سیاسی داشته اند تا کنش فکری و مطبوعاتی. روزنامه نگاران به دلیل بیان سخن سیاسی است که زندانی شده اند. اگر سیاستمداران در ایران کنش سیاسی می داشتند دیگر روزنامه نگاران نمی بایستی کنش سیاسی داشته باشند.
در این شرایط وقتی گروهی کارشان را به خوبی انجام نمی دهند دیگران متعهد به انجام کار هستند. این مانند نوع حضور سیاستمداران در حوزه اقتصادی است. چون تجار در حوزه اقتصادی کار خود را درست انجام نمی دهند سیاستمداران متعهد به انجام امور اقتصادی شده و بیشتر سیاستمداران برای انجام امور تجاری و اقتصادی به حوزه سیاسی وارد می شوند و در نتیجه، کار سیاسی بدون تکلیف می ماند و دیگرانی چون روزنامه نگاران به این عرصه وارد می شوند.”
آزاد ارمکی درباره راههای خروج از این وضعیت می گوید:” راههای متعددی وجود دارد. اصلی ترین تلاش انجام امور به واسطه صاحبان کار است. بهتر است سیاستمداران کشور به کار سیاسی بپردازند و از دخالت در امور اقتصادی اجتناب کنند تا روزنامه نگاران کار سیاسی نکنند. تا زمانی که سیاستمداران به کار مدیریتی و اقتصادی مشغول هستند و از انجام کارها به واسطه تجار و بازاری ها جلوگیری می کنند وکارشان روی زمین می ماند روزنامه نگاران به این کار خواهند پرداخت. در این صورت بهتر است نگاهی به حوزه سیاسیون بشود تا زندانی کردن روزنامه نگاران.”
او ادامه می دهد:” راه حل دیگری نیز وجود دارد آن هم به زندان انداختن سیاستمدارانی که به حوزه مدیریتی و اقتصادی وارد شده و از اقتصاددانان و تجار اقتصاددان تر شده و کار اقتصادی بیشتری انجام می دهند. باید روزنامه نگاران ر ا آزاد کنند و سیاستمداران اقتصاددان شده و تاجر شده را به زندان بیندازند.”.
اصلا چرا اصرار است تا احکام افراد در زندان صادر شود و آن هم احکام سنگین؟ این استاد دانشگاه دلیل اصلی را خارج کردن روزنامه نگاران از صحنه حیات می داند :” می خواهند کاری بکنند که دیگر این گروه نتوانند به زندگی برگردند .در گرفتاری شان بمانند تا بمیرند. این هم یکی از راه حل های فوری و فوتی است که همه را راحت می کند. هم حوزه سیاست، آرام می شود و هم اینکه سیاستمداران به کار اقتصادی می پردازند و هم روزنامه نگاران متعهدی که کار بر زمین مانده را متعهد شده بودند از بین می روند. این راه حل خوبی است . البته تا زمان حال و معلوم نیست که فردا چه اتفاقی خواهد افتاد.”.
او می گوید:” ممکن است در آینده مشکلات دیگری بروز کند و ما به روزنامه نگار حرفه ای که حد فاصل کار سیاسی و مطبوعاتی را میشناسند نیاز داشته باشیم و کار تخصصی بر زمین بماند و دوباره از سیاستمداران درگیر کار اقتصادی درخواست کنیم که به کارمطبوعاتی بیایند. این بار مشکلات جدیدتری بروز خواهد کرد.”
صدور احکام سنگین از نظر این جامعه شناس به معنی خارج کردن روزنامه نگاران از حوزه اثرگذار ی است:” البته یک نکته دیگر نیز به نظر من وجود دارد که بد نیست به ان اشاره شود. روزنامه نگاران در ایران به دلیل شرایط خاص و دامنه تحولات اجتماعی و فرهنگی نقش های متعددی را متعهد شده اند. جلوداری این نیروی اجتماعی در تحول خواهی در جامعه ایرانی امری تاریخی بوده است. در دوره جدید نیز این وضعیت تکرار شده است. برای اینکه جلوی تحول خواهی گرفته شود بهترین راه تشخیص داده شده حذف این نیرو از دامنه اثرگذاری است. صدرو احکام سنگین می تواند به حذف این نیرو انجامیده و جهت حرکت های اجتماعی و فرهنگی ایران تغییر دهد .”
آیا واقعا حرکت های اجتماعی در ایران با حذف روزنامه نگاران به پایان خواهد رسید؟ ارمکی می گوید:”این بحثی است که جایی دیگر باید به آن پرداخت. من به عنوان جامعه شناس معتقدم که جامعه ایرانی در جریان نوخواهی است و برای تحقق آن نیرویی دیگر در عدم حضور نیروهای موثر امروز جتسجو خواهد کرد. در نتیجه بهتر است به جای رادیکال کردن اوضاع توافق بین نیروها شکل گرفته و حرکت اجتماعی در جریان با آرامش و عدم خشونت پیش رود.
انتقام از روزنامه نگاران
“در دو دهه اخیر روزنامه نگاران زندگی حاکمان را تلخ کرده اند و این دستگیری ها و صدور حکم های سنگین گرفتن انتقام از آن هاست.” حسین قاضیان، جامعه شناس و پژوهشگر اجتماعی این را می گوید و به شرایط به وجود آمده پس از انتخابات اشاره می کند:” شرایط پس از انتخابات برای حاکمان امکان انتقام گرفتن از روزنامه نگاران را فراهم کرد .اگر تا کنون آنها (حاکمان) روزنامه نگاران را با حکم های سنگین روانه زندان نمی کردند دلیلش نبودن شرایط بود حال که این شرایط از نظر آنها فراهم است پس این کار را می کنند .”
همچنین حکم های سنگینی که برای روزنامه نگاران در حال صدور و تایید نهایی است می تواند عامل ترساندن بقیه روزنامه نگاران نیز به شمار رود. قاضیان به این نکته نیز اشاره می کند و می گوید:” آنها درصدد زهر چشم گرفتن از باقی روزنامهنگارانی هستند که ممکن است به دنبال یا در رویای روزنامهنگار مستقل بودن باشند و بخواهند وظیفهی حرفهای اطلاع رسانیشان را دنبال کنند. تا به این ترتیب، در عمل همهی کسانی که بیرون باقی مانده اند، حساب کار دستشان بیاید و مجبورباشند آسه بروند و آسه بیایند که گربهی حکومت شاخشان نزند و این یعنی همان نرسیدن اطلاعات نصفه نیمه به همین تعداد خوانندگان قلیل مطبوعات است که خواستهی آنهاست.”
او می گوید:” در نهایت نه تنها بسیاری ممکن است به مرور دست از روزنامهنگاری بردارند یا روزنامهنگاری کارمندی را در پیش بگیرند، بلکه از جذب نیروهای به درد بخور به مطبوعات هم جلوگیری می شود .”
روزنامه نگاران کمترین حامی را دارند
مهسا امر آبادی، روزنامه نگار که خود پس از انتخابات تجربه دستگیری و به زندان رفتن را داشته است و هم اکنون نیز همسرش مسعود باستانی با حکم شش سال حبس ،در زندان اوین به سر می برد دلیل فشارهای مضاعف بر روزنامه نگاران را به چند دلیل می داند :” یکی از دلایلی که همه متفق القول هستند، پیشگیری از خبررسانی و اطلاع رسانی به مردم است. به این معنا که روزنامه نگاران و خبرنگاران می توانند اخبار را بدون اغراض شخصی و تنها به صرف خبر بودن، منتشر کنند و مردم هم اصولا به روزنامه نگاران مستقل اعتماد بیشتری دارندروزنامه نگارانی که به خاطر شغل و حرفه شان آموزش دیده اند .”.
به عقیده او دلیل دیگری که می توان به آن اشاره کرد، وصل نبودن روزنامه نگاران به منابع قدرت و ثروت است. یعنی بازداشت روزنامه نگاران و صدور احکام سنگین برای آنها می تواند کم ترین هزینه را برای حکومت داشته باشد. روزنامه نگار و خبرنگار اصولا منتقد است. منتقد دولت، حکومت گران، احزاب، فعالان سیاسی و حتی احزاب منتقد دولت حاکم از این رو هیچ فرد مسئول و فعال سیاسی از گزند انتقاد روزنامه نگاران در امان نبوده است و شاید طبیعی باشد که اکنون هم افراد رده بالا و صاحب نفوذ در حکومت برای آزادی و حتی تقلیل حکم روزنامه نگاران رایزنی و مذاکره نکنند..
او ادامه می دهد” :باید قبول کرد که افراد تاثیرگذار بر مسئولان و حاکمان برای فعالان حزبی و فعالان سیاسی نزدیک به خود رایزنی و مذاکره می کنند اما طبیعی است که روزنامه نگاران که به هیچ فرد و حزب خاصی وابسته نیستند و در مواردی منتقد آنها هم هستند تنها بمانند و کسی برای آزادی آنها تلاشی نکند.”
او تاکید می کند :”متاسفانه این مثال قدیمی که روزنامه نگاران مرغ عروسی و عزا هستند، در ایران مصداق پیدا کرده و بازداشت گسترده و طولانی مدت و اخیرا این احکام سنگین هم نمونه بارز آن است.”
او می گوید :” روزنامه نگاران و خبرنگاران بیشترین نقش را در به صحنه کشاندن مردم در انتخابات داشته اند و خواستار مقام دولتی، قدرت یا پول هم نبوده اند، شاید تنها خواسته انها کارکردن در روزنامه، عدم توقیف روزنامه شان و یا حقوق سر موقع بود .امیدوارم مسئولان متوجه این نکته شوند که روزنامه نگاران تنها به کار حرفه ای خود مشغول بودند و قطعا در دولت بعدی هم فارغ از این که چه کسی پیروز انتخابات شود، منتقد دولت باقی می ماند”
روزنامه نگاران از پای نمی نشینند
محکومیت مادام العمر از هر گونه نوشتن و اظهار نظر کردن یک روزنامه نگار چه معنایی می تواند داشته باشد؟ آیا جز ترس معنای دیگری دارد؟” یکی از روزنامه نگارانی که این روزها به جای تحریریه ی یک روزنامه به دلیل توقیف روزنامه اش در خانه نشسته و اخبار را رصد می کند؛ این ها را می گوید.
وقتی او با این پرسش مواجه می شود که چرا حکم های صادر شده برای روزنامه نگاران دربنداین گونه است؛ او حکم های سنگینی را که این روزها برای روزنامه نگاران دربند صادر می شود ناشی از نقش موثر آنها در جامعه می داند اما تعجبش را پنهان نمی کند : ” نقش روزنامه نگاران در اطلاع رسانی و تسریع روند آگاهی مردم بسیار موثر است . اما هر وقت حکم های هر یک از این روزنامه نگاران دربند را می شنوم بسیار تعجب می کنم. مگر جرم آنها چه بوده است؟ هر چه فکر می کنم به نتیجه ای نمی رسم که یک تحلیل گر اقتصادی همچون سعید لیلاز به نه سال حبس و یا بهمن احمدی امویی به هفت سال حبس محکوم شوند؟”
احمد زیدآبادی روزنامه نگاری که در حوادث پس از انتخابات به زندان افتاد مثالی است که این روزنامه نگار می زند:” احمد زید آبادی در طول هشت ماهی که در زندان بوده ظاهرا تحت فشارهای شدید بوده وقتی عکس او در زندان ، در سایت ها منتشر شد باور نمی کردم که این همان روزنامه نگار سابق است . اما مسئولان دولت به این فشارها بسنده نکرده و حکمی برایش صادر کردند که نه تنها تعجب آور که بسیار عجیب و غریب بود و به نظر می رسید این حکم در دادگاه تجدید نظر بشکند اما در کمال تعجب این حکم تایید شد و احمد زیدآبادی به شش سال زندان و محکومیت مادام العمر از هر گونه فعالیت اجتماعی و سیاسی محکوم شد و نیز حکم صادر شده ی تبعید به گناباد محکوم شد.
این روزنامه نگار می گوید:” نمی دانم صدور احکام این چنینی چه معنایی دارد اما از صدور این حکم ها بوی ترس و مانور رعب به مشام می رسد.روزنامه نگاران با دولت زاویه مستقیم دارند. چرا که کار اصلی یک روزنامه نگار نقد دولت است و نقطه ضعف های آن دولت را بیشتر از دیگران و با نگاهی انتقادی و تیز بین می بیند .”
اما آیا این روند و صدور احکام تاثیری در کم شدن تعداد روزنامه نگاران دارد؟ این سوالی است که این روزها برخی پاسخش را مثبت می دانند و به مهاجرت روزنامه نگاران اشاره می کنند ؛ اما تعدادی از روزنامه نگاران معتقدند یک روزنامه نگار حرفه ای ، در هر شرایطی کار حرفه ای خود یعنی خبر رسانی را انجام می دهد. در حال حاضر تقریبا تمامی روزنامه های طیف اصلاح طلب توقیف شده اند و بقیه نیز از نوشتن بسیاری از واقعیت ها منع شده اند. سایت های مستقل هم فیلتر هستند اما باز هم اخبار منتشر می شود . به راستی این روزنامه نگاران که این اخبار را منتشر می کنند؛ کجا هستند؟ تحریریه ای که وجود ندارد تا آنها در آنجا باشند، حقوق و دستمزدی هم ندارند اما آنها همچنان کار حرفه ای خود را به عنوان روزنامه نگار انجام می دهند. دولتمردان بدانند که روزنامه نگاران حتی با همه این فشارها از پای نمی نشینند.
اسامی روزنامه نگاران دربند
نسرین وزیری:خبرنگار پارلمانی خبرگزاری اصلاحطلب ایلنا و خبرآنلاین نزدیک به علی لاریجانی که در تاریخ ۸ دی ماه بازداشت شد.
بهمن احمدی امویی:روزنامه نگار روزنامه های اصلاح طلب ایران و تحلیل گر مسائل اقتصادی ، در شامگاه ۳۰ خردادماه بهمراه همسرش بازداشت شد. احمدی امویی در دادگاه بدوی به هفت سال و چهار ماه حبس تعزیری و سی و چهار ضربه شلاق محکوم شد.
ساسان آقایی: روزنامهنگار و فعال سیاسی درپی نامهی ۲۹۳ نفر از روزنامهنگاران به علما و مراجع تقلید در روز اول آذرماه بازداشت شد.
مسعود باستانی: روزنامه نگار و فعال سیاسی صبح روز ۴ تیرماه درحالیکه برای پیگیری امور همسرش مهسا امرآبادی که در بازداشت بسر می برد به دادگاه انقلاب تهران مراجعه کرده بود، با حکم قضایی بازداشت شد. مسعود باستانی پس ازسه ماه ونیم که در بازداشت به سر می برد در دادگاه بدوی به اتهام تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی برای ایجاد اغتشاش به ۶ سال حبس تعزیری محکوم شد.
عمادالدین باقی: فعال حقوق بشر، زندانی سیاسی سابق، روزنامهنگار منتقدو بینانگذار کمیته دفاع از حقوق زندانیان،در روز ۷ دی ماه بازداشت شد.
علیرضا بهشتی شیرازی: نویسنده ،روزنامه نگار و ناشر و سردبیر روزنامه کلمه سبز که در تاریخ ۷ دی ماه بازداشت شد. بهشتی شیرازی مشاور ارشد میرحسین موسوی است که در دوران نخست وزیری وی نیز عهده دار مدیریت روابط عمومی نیز بوده است.
رضا تاجیک: روزنامه نگار و فعال ملی مذهبی که در تاریخ ۸ دی ماه در مقابل دفتر روزنامه اعتماد بازداشت شد.تاجیک پیش از این در پی دستگیری های پس از انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری، بمدت ۴۶ روز در زندان بسر برد.
بهرنگ تنکابنی: سردبیر مجله نخصصی موسیقی «فرهنگ و آهنگ» و نیز فرزند لیلی فرهاد پور از روزنامه نگاران ایرانی که در تاریخ ۱۵ دی ماه در محل کار خود بازداشت شد.
مهدی حسین زاده: تحلیل گر اقتصادی و روزنامه نگار که پیش از این سردبیر روزنامه توسعه بوده و در روزنامه های اعتماد و همبستگی در سرویس اقتصادی کار میکرده است بازداشت شد.مهدی حسین زاده، در انتخابات ریاست جمهوری نهم، در اتاق فکر هاشمی رفسنجانی فعالیت میکرده و اکنون با اتهام جاسوسی مواجه است. وی کماکان با قرار اولیه تامین وثیقه ۵۰۰ میلیون ریالی و نه با قرار بازداشت موقت دربند است.
محمد جواد حصاری: عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی و رئیس شاخه خراسان این حزب که در تاریخ دهم دی ماه بازداشت شد. وی پیش از این نیز در سال ۷۶ به عنوان سردبیر روزنامه توس بازداشت و روانه زندان شده بود.
علی حکمت:سردبیر روزنامه اصلاح طلب «خرداد» که در تاریخ ۱۱ دی ماه بازداشت شد.
مهسا حکمت: خبرنگار روزنامه اعتماد که در تاریخ ۱۱ دی ماه بازداشت شد.
محمد داوری:سردبیر سحام نیوز( سایت رسمی حزب اعتماد ملی ) در روز ۱۷ شهریور بازداشت شد. محمد داوری در روز اول آذر ماه به اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام،اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت کشور و اخلال در نظم عمومی محاکمه شد. محمد داوری فردی بوده که به خواسته مهدی کروبی و پس ازهماهنگی با هر فرد ، از افراد مدعی تجاوز جنسی اقدام به فیلمبرداری جهت ارایه آن به مسوولان می نمود.
مصطفی دهقان: از روزنامه نگاران حوزه اجتماعی تعدادی از نشریات که در شامگاه جمعه ۱۱ دی ماه بازداشت شد.
مهرداد رحیمی: وبلاگ نویس، فعال حقوق بشر، فارغ التحصیل کارشناسی ارشد حقوق بین الملل و عضو کمیته گزارشگران حقوق بشر که در تاریخ ۱۱ دی ماه بازداشت شد.
رضا رفیعی فروشانی: روزنامه نگارآزاد، در روز ۵ تیرماه بازداشت شد. رضا رفیعی فروشانی متهم به جاسوسی و دریافت ۴ هزار درهم، به ۷ سال تعزیری و ۵ سال تعلیقی محکوم شد.
محمدرضا زهدی:سردبیر روزنامه توقیف شده آریا که در تاریخ ۱۱ دی ماه بازداشت شد.
احمد زیدآبادی: روزنامهنگار و تحلیلگر سیاسی اصلاح طلب و دبیرکل سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی در ۲۳ خرداد ماه ۱۳۸۸ بازداشت شد. احمد زیدآبادی در تاریخ دوم آذر ماه به پنج سال زندان در تبعید در گناباد محکوم شد.این حکم در تاریخ ۱۱ دیماه از سوی دادگاه تجدیدنظر تایید شد.علیرغم صدور قرار وثیقه برای دکتر احمد زیدآبادی و تودیع آن از سوی خانواده، دبیر کل سازمان ادوار تحکیم کماکان در زندان اوین بسر می برد.
عیسی سحر خیز: از چهرههای فعال سیاسی و مطبوعاتی ، مدیرکل مطبوعات داخلی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوران اصلاحات و نیز از بنیانگذاران انجمن دفاع از آزادی مطبوعات ایران در تاریخ ۱۲ تیر ماه ۱۳۸۸ بازداشت شد. اتهامات وی توهین به رهبری و تبلیغ علیه نظام و نشر اکاذیب از طریق مصاحبه با رسانه های خارجی است. پرونده مشابه دیگری برای این روزنامه نگار دربند شعبه ۱۰۵۹ مجتمع قضایی کارکنان دولت در جریان است .
منصوره شجاعی: پژوهشگر حوزه زنان و ازفعالان حقوق زنان، عضو کمپین یک میلیون امضا، روزنامه نگار ، مترجم و نویسنده مجله هایی همچون زنان و جنس دوم و نیز سایت های تریبون فمینیستی و زنستان و مدرسه فمینیستی که در تاریخ ۷ دی ماه بازداشت شد.
ماشاالله شمس الواعظین:روزنامه نگار و سخنگوی انجمن دفاع از مطبوعات ایران که بامداد سه شنبه ۸ دی ماه طی حکم بدون نام و دستنویس در منزلش دستگیر شد.
آروین صداقتکیش:پژوهشگر موسیقی، و یکی از نویسندگان مجله تخصصی موسیقی «فرهنگ و آهنگ» که در روز ۶ دی ماه بازداشت شد.
مزدک علی نظری:خبر بازداشت مزدک علی نظری، روزنامه نگار و سردبیر سایت “خبرنگاران صلح” با تاخیر در روز ۲۱ آبان ماه اعلام شد. علی نظری در سال ۸۶ یکی از برندگان جایزه شادروان «مهران قاسمی» بود که از سوی انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران برای یادبود این رونامه نگار فقید برگزار شد.
کیوان صمیمی: از فعالان ملی و مذهبی و مدیرمسوول نشریه توقیف شده «نامه» و عضو شورای مرکزی «انجمن دفاع از آزادی مطبوعات» ، در ۲۶ خرداد ماه ۱۳۸۸ بازداشت شد. دادگاه کیوان صمیمی در روز دوم آذرماه در شعبه ۱۶ دادگاه انقلاب اسلامی تشکیل شد و اتهام ” تشویش اذهان عمومی و اقدام علیه امنیت کشور از طریق تجمع و تبانی” علیه ایشان مطرح شد. وی در پی موافقت قاضی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب با مرخصی ۱۰ روزه ، از زندان آزاد شد.
کیوان فرزین:مدیر مسئول مجله نخصصی موسیقی «فرهنگ و آهنگ» که در تاریخ ۱۵ دی ماه در محل کار خود بازداشت شد.
مرتضی کاظمیان:فعال سیاسی ، روزنامه نگار و عضو شورای مرکزی کانون دفاع از آزادی مطبوعات که ساعت یک بامداد چهارشنبه ۸ دی ماه بازداشت شد.
پریسا کاکائی:وبلاگ نویس، فعال حقوق بشر و عضو کمیته گزارشگران حقوق بشر که در تاریخ ۱۱ دی ماه بازداشت شد.
روزبه کریمی: روزنامه نگار ،دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق بشر و عضو سازمان دانش آموختگان ایران که در تاریخ ۱۲ دی ماه بازداشت شد.
نادر کریمی جونی: سردبیر و روزنامه نگار نشریاتی چون “گزارش، فکر، جهان صنعت، و سیاست روز” در ابتدای آذرماه سال ۸۷ به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. این روزنامهنگار به دلیل درصد بالای جانبازی در جنگ نیازمند رسیدهگی مداوم پزشکی است.شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب کریمی جونی را به اتهام اقدام علیه امنیت کشور، تبانی و جاسوسی به ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم کرده است.
کوهیار گودرزی:فعال حقوق بشر ، وبلاگ نویس ، روزنامه نگار، دبیر کنونی کمیته گزارشگران حقوق بشر، از برنامه سازان بخش حقوق بشر رادیو زمانه، عضو کمیته حقوق بشر سازمان ادوار تحکیم وحدت و از دانشجویان اخراجی دانشکده مهندسی هوافضا دانشگاه صنعتی شریف که در تاریخ ۲۹ آذرماه بازداشت شد.
سید مسعود لواسانی:روزنامهنگار و وبلاگنویسی که از ۴ مهرماه در منزل بازداشت شده است و پس از حدودا چهار ماه بازداشت به هشت سال و نیم زندان از سوی شعبهی ۲۶ دادگاه انقلاب محکوم شد.همچنین به دستور قاضی از ملاقات با فرزند دو سالهاش محروم میباشد.
سعید لیلاز:۲۷ خرداد سعید لیلاز روزنامه نگار اقتصادی و عضو هئیت سردبیری تحریره روزنامه سرمایه ، ۲۷ خردادماه ۱۳۸۸ در منزلش دستگیر شد. شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب، سعید لیلاز را به اتهام فعالیت تبلیغی علیه نظام، نگهداری اسناد طبقه بندی شده و ارتباط با بیگانگان به ۹ سال حبس تعزیری محکوم کرد. حکم صادره برای این روزنامه نگار، سنگین ترین حکم صادر شده برای زندانیان مطبوعاتی اخیر بوده است.
جواد ماهزاده: داستان نویس و روزنامه نگار صبح ۲۹ مهرماه بازداشت شد. جواد ماهزاده نویسنده رمان « لبخندت را از من نگیر» یک هفته پیش از بازداشت نیز نوشتاری به مناسبت ۶۶ سالگی محمد خاتمی منتشر نمود.
مهدی محمودیان:فعال حقوق بشر و روزنامهنگار اصلاحطلب ۲۵ شهریورماه توسط نیروهای امنیتی در منزلش بازداشت شد. بازجویان از مهدی محمودیان خواستهاند تعهد بدهد برای چهار سال از تهران خارج شود و روزنامهنگاری را برای همیشه کنار بگذارد تا از زندان رهایی یابد.درتاریخ ۲۱ دی ماه منابع خبری از ضرب و شتم شدید وی توسط ماموران زندان خبر دادند.
بدرالسادات مفیدی:روزنامه نگار و دبیر انجمن صنفی روزنامهنگاران که در تاریخ ۸ دی ماه بازداشت شد.
محمدرضا مقیسه:روزنامه نگار و سردبیر مجله پرتیراژ بیست ساله ها در حوزه جوانان و نیز عضو کمیته پیگیری امور بازداشت شدگان و آسیبدیدگان حوادث پس از انتخابات که در تاریخ ۲۲ مهرماه بازداشت شد.
کیوان مهرگان:شاعر ، روزنامه نگار و دبیر سیاسی ضمیمه اعتماد که در تاریخ ۸ دی ماه بازاشت شد.
شیوا نظرآهاری:فعال حقوق بشر، سخنگوی فعلی کمیته گزارشگران حقوق بشر ، فعال حقوق کودکان کار، عضو کمپین یک میلیون امضا، روزنامهنگار، وبلاگ نویس، و از دانشجویان محروم از تحصیل میباشد که در جریان نا آرامیهای پس از انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری ، روز یک شنبه، ۲۴ خرداد ماه ۱۳۸۸، توسط نیروهای اطلاعاتی در محل کار خود بازداشت شد و در اول مهرماه با تودیع قرار وثیقه ۲۰۰ میلیون تومانی از زندان آزد شد. وی مجددا در تاریخ ۲۹ آذرماه در حالیکه عازم قم برای شرکت در مراسم خاکسپاری آیت الله منتظری بود بازداشت شد.
حسین نورانی نژاد:رئیس کمیته اطلاع رسانی جبهه مشارکت ایران اسلامی در روز ۶ شهریور ۱۳۸۸ بازداشت شد. تا کنون اطلاع دقیقی از پرونده اتهامی حسین نورانی نژاد به خانواده و وکیل اش داده نشده و تنها پس از ۶۰ روز دادستان تهران اتهام وی را مربوط به سایت خبری «نوروز» که سایت غیر رسمی حزب مشارکت است ، عنوان کرده است. نورانی نژاد در تاریخ ۲۷ دی ماه در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب محاکمه خواهد شد.
رضا نور بخش:سر دبیر روزنامه فرهیختگان و مدیر مسئول سایت خبری جمهوریت در روز ۱۳ مرداد بازداشت شد. رضا نوربخش در دادگاه بدوی به ۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر، او را به سه سال حبس قطعی محکوم کرد.
محمد نوری زاد: روزنامه نگار ،مستند ساز و کارگردان تلویزیون که یک تماس تلفنی به دادسرا احضار شده بود به اتهام توهین به مسئولین و تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی در تاریخ ۲۹ آذرماه بازداشت شد.او که از منتقدین دولت احمدی نژاد است اخیرا در یادداشتی که در وبلاگ شخصی خود منتشر کرده بود از صادق لاریجانی انتقاد کرده بود.
منبع: وب سایت تا آزادی روزنامه نگاران زندانی
لطفن اسم خلیل درمنکی، روزنامه نگار و منتقد ادبی را نیز به این لیست بیفزایید
>> درورد بر سه سید فاطمی ………………………….. خمینی و موسوی و خاتمی <<
سبز سبزیم ریشه داریم ………..
سکوت / خفقان / و بستن راه های اطلاع رسانی اما تاکی می توانند با دور نگهداشتن مردم از واقعیت ها ماه را پشت ابر پنهان کنند؟
بت های سنگی
در شهر ما لانه کردند ارواح بت های سنگی
گویی همه گیر می شد بیماری کور رنگی
برج طمع را که افراخت خورشید را کرد پنهان
آوار شد سایه اش بر این خانه های کلنگی
افتاده بر پای یک میز بر صندلی سجده بردند
از بت پرستی ندارند شیخان ما عار و ننگی
شیخان ما اصل دیوان با ظاهری خوش ملبس
پیر مرادان افیون , عارف نماهای بنگی
آری چرا من نباشم دکان غارت کجا بود؟!
لطفا کمی ژست , یک ماسک و چند واژه فرنگی
بر فرق او گریه می کرد تاج و فر پادشاهان
انگار در برکه بیند خرچنگ خود را نهنگی
می خواست حاکم شود او قیمت برایش مهم نیست
از حرص , این زهر خاموش رحمت به هر مار زنگی
امر خدا را درو کرد بذر منم حکم پاشید
خود را ولی عهد نامید کفرخدا را زرنگی
جغدی وزیر سعادت , گرگی به چوپانی ده
بر کور آسان گرفتند بر چشم بینا به تنگی
میدان پر از چشم جاسوس بر هر تقاطع مسلسل
کم مانده دیگر بیارند در کوچه ها ناو جنگی
می دانم این شعر تلخ است مرثیه وزن است این شعر
در بیتهایش مصیبت کو مصرعی از شوخ و شنگی
گرچه قلم دست من بود باری شما خود سرودید:
ای کاش او را اجل بود یا دست ما را تفنگی
گفتیم که شاعر مست حکم محارب ندارد
بر تاک آویخت ما را بی هیچ حرف و درنگی
شعر از :( مهر شاعر )
شیوانظراهاری_مهدیه گلرو_