فقط تبلیغات ؟! / سرمقاله آفتاب یزد

چکیده :ثمره آن كم انگاري، امروز در اظهارنظر بعضي دوستان فلسطيني و ونزوئلايي ايران مشاهده مي‌شود كه يكي با صراحت از خليج عربي نام مي‌برد و ديگري به دوستان عرب خود اطمينان مي‌دهد كه «دوستي با ايران در حدي است كه امنيت و تماميت ارضي كشورهاي عربي، به خطر نيفتد!» ‌...

کلمه: یکی از ویژگی‌ها که دولت‌های نهم و دهم را از دولت‌های گذشته متمایز می‌سازد تاکید شدیدبـر مـوفـقـیت‌های بی‌نظیر این دولت درعرصه‌های گوناگون داخلی و خارجی است، این تاکید گاه شامل موفقیت‌های داخلی می‌شود اما چون با احساس عمومی مردم نسبت به شرایط واقعی کشور تفاوت دارد موجب «اعتماد زدایی» میان دولت و ملت می‌شود که قطعا، هم در بهره‌برداری از فرصت‌ها و هم در مقابله با تهدیدها، می‌تواند زیان‌بار باشد.

در این عرصه، می‌توان نمونه‌هایی همچون ادعاهای مربوط به کنترل گرانی و بیکاری، کاهش تورم و نرخ سود بانکی، افزایش سـرمـایه‌گذاری خارجی و انعقاد قراردادهای بزرگ اقتصادی مشاهده نمود که به نظر می‌رسد ادعای دولت، حتی بسیاری از اصولگرایان حامی دولت را قانع نکرده است. اینگونه ادعاها که گاه با هدف پاسخگویی در برابر رقبای داخلی دولت صورت می‌گیرد شاید بتواند در عرصه تبلیغاتی، درخدمت بعضی حامیان دولت قرار گیرد اما اولا در درازمدت خاصیت خود را از دست خواهد داد و ثانیا، به دلیل سلب اعتماد مردم نسبت به آمار و ارقام دولتی، دولت را از نعمت همراهی مردم با برنامه‌های بعدی محروم خواهد ساخت.

اما به هر صورت، وجود فاصله میان ادعاهای داخلی با برخی واقعیات ملموس برای مردم یا وجود تردید در خصوص تطابق ادعاها با واقعیات، یک امر داخلی تلقی می شود و شاید بتوان راه حل‌هایی برای آن پیدا نمود. این در حالی است که متاسفانه علاقه به «موفق دانستن دولت در همه عرصه‌ها» مدتی است که در تحولات بین‌المللی مرتبط با ایران نیز وارد شده و گـاه عـدم واکـنش مناسب دولت در برابر بعضی دولت‌های خارجی را به دنبال داشته است.

شاید همین وضعیت، موجب جسارت زیاده خواهان منطقه‌ای و جهانی شده تا با آسودگی به اظهار نظرهای خصمانه و طرح مطالبات زیاده خواهانه خود ادامه دهند. چند سال قبل، رئیس جمهور پس از بازگشت از نشست سران شورای همکاری خلیج فارس، با این انتقاد مواجه شد که «چرا ایران در نشستی شرکت کرد که در بیانیه پایانی آن، ادعاهای واهی در خصوص جزایر سه‌گانه ایرانی، تکرار شد؟> او با کم اهمیت داشتن این مسئله، اعلام کرد <بند مربوط به جزایر سه گانه، به صورت روتین در همه بیانیه‌های شوری همکاری خلیج فارس، تکرار می‌شود.»

ثمره آن کم انگاری، امروز در اظهارنظر بعضی دوستان فلسطینی و ونزوئلایی ایران مشاهده می‌شود که یکی با صراحت از خلیج عربی نام می‌برد و دیگری به دوستان عرب خود اطمینان می‌دهد که «دوستی با ایران در حدی است که امنیت و تمامیت ارضی کشورهای عربی، به خطر نیفتد!» ‌ ‌

اما ظاهرا کم اهمیت شمردن برخی زیاده خواهی‌های منطقه‌ای، اکنون جای خود را بر چشم بستن به این زیاده خواهی‌ها داده است. دیروز سخنگوی وزارت خارجه ایران در جمع خبرنگاران داخلی و خارجی اعلام کرده است: «خوشبختانه با رایزنی‌ها و اقدامات ما، دوستان منطقه‌ای ما در جریان جزئیات موضوع هسته‌ای ایران قرار گرفتند و نگرانی‌های آنها برطرف شده است.» این در حالی است که تنها یک روز قبل از این اظهارات، رسانه‌های داخلی و خارجی از مکاتبه نمک ناشناسانه عراقی‌ها با مجامع بین‌المللی برای القای «نگران کننده بودن بعضی برنامه‌های هسته‌ای ایران» خبر داده بودند.

همان روز وزیر خارجه کشور بند انگشتی امارات هم در کنار وزیر خارجه تازه کار آلمان ایستاد و شورای امنیت سازمان ملل را تشویق کرد تا برای تحت فشار قرار دادن ایران در موضوع هسته ای، قطعنامه چهارم را تصویب نماید! ‌ ‌روز یکشنبه هفته جاری ( سه روز قبل)هم وزیر خارجه عربستان، از ایران خواسته بود «برای رفع نگرانی منطقه‌ای در قبال برنامه هسته‌ای، به پیشنهاد ۱+۵ پاسخ دهد.» در واقع ادعای سخنگوی وزارت خارجه ایران در خصوص «رفع نگرانی دوستان منطقه‌ای از موضوع هسته ای ایران» در حالی صورت می‌گیرد که تنها در همین سه روز گذشته، سه همسایه مهم ایران تلاش کرده‌اند برنامه هسته‌ای ایران را یک نگرانی بزرگ منطقه‌ای و جهانی، جلوه دهند. البته اگر از زاویه «موفق بینی» دولت به اظهارات اخیر نگاه شود و به شرط آنکه تنها منبع خبرگیری مردم، همین اظهارات دولتی باشد، می‌توان مسئولان را در رسیدن به هدف خود موفق دانست . اما آیا کسیبه بازتاب جهانی و منطقه‌ای این اظهارات می‌اندیشد؟ به عبارت دیگر آیا کسی نگران این واقعیت نیست که «دوستان منطقه‌ای»از این به بعد مطمئن شوند که «اصرار برای القای موفقیت دولت ایران در رایزنی‌های منطقه‌ای و جهانی، بعضی دولتمردان را از واکنش جدی در برابر زیاده خواهی ها و پرگویی‌ها، منصرف خواهد ساخت و زیاده گویان منطقه‌ای، می‌‌توانند هر چه دل تنگشان می‌خواهد بگویند؟!»