سهم من در جنبش سبز چیست؟

چکیده :هيچ‌کس منتظر ديگرى نيست و هر کس کار خودش را مى‌کند. تنها آن حس و نماد مشترک است که همه اين دل‌ها را به هم پيوند داده و حرکت‌ها را هماهنگ مى‌کند. من سبزم، تو هم سبزى پس «ما همه با هم هستيم». ما با هم هستيم اما براى برنامه‌ريزى و حرکت، منتظر و معطل يکديگر نيستيم. هر کسى سهم خودش را انجام مى‌دهد....

کلمه: نماینده دوره ششم مجلس معتقد است که جنبش سبز ملت ایران حس مشترکی است در جان رهروان جوانه زده و سپس با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و تبدیل به وجدان عمومی شده است.

به گزارش «کلمه» ، علی شکوری راد در یادداشتی که آن را روزنامه حیات نو منتشر کرده است می گوید:هرکس باید از خود بپرسد: سهم من در جنبش سبز چیست؟ هر پاسخى گرفت به همان عمل بکند. اگر کارى هست براى انجام آن نباید منتظر دیگرى ماند. هر کس که مى‌تواند، باید کارى بکند ولو به اندازه ابراز همدلى و همراهی. فقط نظاره‌کردن، کافى نیست.

علی شکوری راد- جنبش سبز ملت ایران یک پدیده جدید است که به تدریج خود را معرفى مى‌کند. تا این جاى کار با وجوهى از آن آشنا شده‌ایم و در عین حالى که خود جزیى از آن هستیم تلاش کرده‌ایم آن را بیشتر بشناسیم. به نظر مى‌رسد پایه و اساس این جنبش یک حس مشترک بر پایه تجربه‌هاى سیاسى مشترک است که پس از پیدایش، توانسته است به کمک ابزار و امکانات ارتباطى جدید به سرعت فراگیر شود.

این حس مشترک ابتدا در جان رهروان جوانه زده و سپس با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و تبدیل به یک وجدان عمومى شده، آنگاه نماد خود را در قالب رنگ سبز و رهبرانى که ترجمانى از این حس مشترک هستند برگزیده است. تقدم موجودیت و هویت این حس مشترک بر گزینش نمادها موجب پایایى و پویایى این جنبش بوده است. بسیار جالب است که در این جنبش اجزایى در کنار هم قرار گرفته‌اند که جز این حس مشترک وجه مشترک دیگرى ندارند اما با این حال به شدت قدر یکدیگر را مى‌دانند و حریم یکدیگر را پاس مى‌دارند.

این حس مشترک چیست و چرا به وجود آمده است؟ شاید پاسخ همگان یکسان نباشد و نباید هم دنبال پاسخ واحد گشت. به گمان من مردم ایران در سال‌هاى اخیر بسیار تحقیر شده‌اند و نیز به شعور آنها بسیار توهین شده است. آنها نمى‌خواهند این روند ادامه بیابد. آنها در این حرکتشان موفق بودند و استقلال، آگاهى و عزت خویش را در جریان اعتراضات آرام چندمیلیونى به نتایج اعلام شده براى انتخابات نمایش دادند. بلوغ و بالندگى جنبش به تک‌تک اعضاى آن اعتماد به نفس و امید داده است. این اعتماد به نفس و امید اینک دستمایه‌اى براى حرکت دوم جنبش براى استیفاى حقوق از دست رفته ملت است. مردم همچون یک سال پیش هر روز صبح از خواب بیدار مى‌شوند. با هر وسیله‌اى از طریق معابر و خیابان‌ها به سر کار و یا محیط درس مى‌روند. ساعاتى را با همکاران و دوستان در محیط‌هاى مختلف مى‌گذرانند. شب‌ها در خانه خویش و یا اقوام و آشنایان دور هم هستند تا زمانى که دوباره به رختخواب بروند. در این بین تنها یک چیز تغییر کرده است و آن میل به خبرگیرى از روند حوادث و کنش و واکنش‌هاى جنبش سبز در محیط خانواده، کار، درس و یا هر جمع و بحث و گفت‌وگو راجع به آن است. چرا این میل همگانى است و چرا مردم به کسب خبر از یکدیگر، روزنامه، ماهواره و اینترنت این مقدار مشتاق هستند؟ به نظر مى‌رسد دلیل آن روشن باشد. جنبش سبز، حرکت خود مردم است و مردم خود را جزیى از آن مى‌دانند و به سرنوشت خود که با این جنبش پیوند خورده است حساس هستند. سهم مردم در این جنبش یکسان نیست اما هر یک بالاخره سهمى و نقشى دارند که مجموعه آنها جنبش را شکل داده است. یکى جانش را در این راه داده است و دیگرى فرزندش را. یکى سلامتى‌اش را داده و اکنون گرفتار معالجه است و دیگرى آزادى‌اش را و اکنون گرفتار زندان است. یکى کار و موقعیتش را و دیگرى مال‌اش را در این راه از دست داده است. کسانى وقت و امنیت خود را صرف اطلاع‌رسانى کرده‌اند و دیگرانى به خبرگیرى و آگاهى بخشى پرداخته‌اند.

عده‌اى نیز آماده بوده‌اند تا هر جا لازم باشد حاضر بشوند، نشان سبزى بردارند و حرکتى بکنند. در روزنامه‌ها، خبرگزارى‌ها، سایت‌ها و رسانه‌ها هر کس به کارى که آن را کمکى به حرکت مردم مى‌داند مشغول است. هیچ‌کس منتظر دیگرى نیست و هر کس کار خودش را مى‌کند. تنها آن حس و نماد مشترک است که همه این دل‌ها را به هم پیوند داده و حرکت‌ها را هماهنگ مى‌کند. من سبزم، تو هم سبزى پس «ما همه با هم هستیم». ما با هم هستیم اما براى برنامه‌ریزى و حرکت، منتظر و معطل یکدیگر نیستیم. هر کسى سهم خودش را انجام مى‌دهد. اگرچه این سهم‌ها مساوى نیست اما هر کس بالاخره سهمى دارد که آن را انجام مى‌دهد.

هرکس باید از خود بپرسد: سهم من در جنبش سبز چیست؟ هر پاسخى گرفت به همان عمل بکند. اگر کارى هست براى انجام آن نباید منتظر دیگرى ماند. هر کس که مى‌تواند، باید کارى بکند ولو به اندازه ابراز همدلى و همراهی. فقط نظاره‌کردن، کافى نیست.